Προετοιμαζόμουν για το ταξίδι μας εδώ και ένα χρόνο και πίστευα ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ λόγω του Covid. Δεδομένου ότι χρησιμοποίησα την επιλογή της άδειας μητρότητας για τον πατέρα μου, μου τελείωνε ο χρόνος. Ο κόσμος έχει τρελαθεί και βλέπω αυτό που συμβαίνει ως προσπάθεια ελέγχου με τη διάδοση του φόβου. Σε κάθε περίπτωση, θα μας πάνε με φόβο άσκοπα, οπότε παρά τα παράλογα μέτρα, φεύγουμε το συντομότερο δυνατό. Η αρχική διαδρομή έπρεπε να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά πρέπει να αυτοσχεδιάζουμε σύμφωνα με τα ανοιχτά σύνορα. Αυτή τη φορά, η μητέρα μου και ο ανιψιός της Sáma πήγαν στο ταξίδι μαζί μας, με το κωδικό όνομα Adi, όπως τον αποκαλούσε συνεχώς η Elizabet (κόρη). Μας απομένουν 2.5 μήνες για το ταξίδι από τους αρχικώς προγραμματισμένους πέντε... ;)
Χάρτης - διαδρομή για λήψη εδώ:
1η μέρα - Σερβία στο δρόμο 440 χλμ
Φύγαμε στις 14 το μεσημέρι γιατί η πριγκίπισσα Ελισάβετ αποφάσισε να κοιμηθεί περισσότερο από το συνηθισμένο. Η πρώτη στάση στο Banská Bystřice υποτίθεται ότι ήταν απλώς μια συνηθισμένη επαλήθευση της απουσίας πέτρας στα νεφρά, αλλά έμαθα ότι η παραγωγή χαλικιού και άμμου ξεκίνησε ξανά στο αριστερό και έχω μια πέτρα 3 mm εκεί. Αγόρασα μερικές σταγόνες και τσάγια και φύγαμε. Δεν θα πάρω άλλη άδεια μητρότητας, οπότε μια πέτρα δεν μπορεί να με σταματήσει. Το ταξίδι κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου προς τα σερβικά σύνορα προς την πόλη Subotica ήταν εντελώς ομαλό. Ο αυτοκινητόδρομος είναι άδειος και στα πρόθυρα καθυστέρησης 15 λεπτών. Αξιολογώ αυτή τη μετάβαση ως εξαιρετική. Παρκάραμε δίπλα στη λίμνη μπροστά από το Subotica, και όλη τη νύχτα οι ντόπιοι τύποι μας έκαναν μια ντίσκο με αυτοκίνητα. Θα ήταν ακόμα δυνατό να επιβιώσει, αλλά η τοπική δημόσια συγκοινωνία ήταν από ένα χρόνο πριν από την ύπαρξη οποιωνδήποτε προτύπων, και θα συνέκρινα κάθε κίνηση από μια κοντινή στάση με την εκτόξευση ενός διαστημικού λεωφορείου...
2η μέρα: Σερβία στο δρόμο 545 χλμ
Το πρωί επισκεφτήκαμε την πολύ ωραία πόλη Subotica και εκτιμήσαμε ότι οι Σέρβοι κοιτάζουν νηφάλια τον Covid. Αισθανθήκαμε ότι η πόλη τείνει να έχει περισσότερο κόσμο, αλλά δεν παρατηρήσαμε υπερβολικά μέτρα. Είχαμε προγραμματισμένη στάση στο Βελιγράδι, αλλά επειδή εκεί είχε συννεφιά, την παρακάμψαμε και συνεχίσαμε προς το μοναστήρι, το όνομα του οποίου δεν ξέρω πώς να μεταφράσω :)). Μπορείτε να το βρείτε στον χάρτη διαδρομής. Τέλος πάντων, τα ταξίδια σε αυτό έδωσαν καλή δουλειά στο τρίξιμο των δοντιών μας. Όταν μπήκα στη σιδηροδρομική γέφυρα από την οποία είχε περάσει ένα τρένο πριν από λίγο, δεν είχα ιδέα ότι ένα φορτηγό θα ερχόταν προς την αντίθετη κατεύθυνση και ένα σκυλί θα έτρεχε εκεί. Αφιέρωμα σε μια διαφορετική χώρα, έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Η μαμά ήταν πιο πιεσμένη, απλά γέλασα. Το μοναστήρι και ο κήπος είναι πανέμορφα, και έπρεπε να εξηγήσουμε στην Ελίζαμπετ ότι είναι Wauuu, αλλά δεν πρέπει να ουρλιάζει στην κορυφή των πνευμόνων του. Ο δρόμος από το μοναστήρι μέχρι τα βουλγαρικά σύνορα ήταν πολύ καλύτερος. Ήμασταν μόνοι μας στο τελωνείο, οι Σέρβοι τελωνειακοί, είχαν χρόνο για έναν καφέ, οπότε μας έβαλαν να περιμένουμε εκεί για 20 λεπτά. Από τη βουλγαρική πλευρά, βγάλαμε ένα έντυπο λέγοντας ότι ξέρουμε πώς να συμπεριφερόμαστε σχετικά με τον Covid και μπορέσαμε να φύγουμε. Κανείς δεν φορούσε μάσκες εδώ. Μετά τη μετάβαση στη βουλγαρική πλευρά, καταλάβαμε ότι το τρίξιμο των σερβικών δοντιών ήταν απλώς ένας γύρος προθέρμανσης. Τρομεροί δρόμοι μέσα από ένα έρημο τοπίο, όπου έμοιαζε μετά από επίθεση ζόμπι. Το βράδυ, αφού περιπλανηθήκαμε για λίγο, φτάσαμε στο Κάστρο Μπελογκράνττσικ και κοιμηθήκαμε ακριβώς κάτω από τα τείχη. 
3η μέρα - Βουλγαρία στο δρόμο 335χλμ
Υπάρχουν καταπληκτικοί βράχοι γύρω από το κάστρο και το ίδιο το κάστρο είναι βασικά απλώς ένας φόρος τιμής σε αυτούς. Δεν παίρνουν κάρτες ή ευρώ, οπότε έπρεπε να πάω σε ένα ΑΤΜ, αλλά άξιζε τον κόπο. Από εκεί τελείωναν οι στροφές και άρχισαν οι ατελείωτες ευθείες, αλλά και πάλι με τρομερή επιφάνεια, οπότε το κούνημα συνεχίστηκε. Σταματήσαμε στην πόλη Πλέβεν, υπήρχε ένα αρχαιολογικό μνημείο. Μη διστάσετε να το ΔΙΑΒΑΛΕΤΕ από τη λίστα επιθυμιών σας, κάτω από αυτό είναι μια λίμνη και ένα πάρκο όπου οι ντόπιοι πάνε μια βόλτα. Τίποτα ενδιαφέρον. Το βράδυ φτάσαμε στο πάρκινγκ μπροστά από το χωριό Etno Etar, όπου διανυκτερεύσαμε με την άδεια του υπαίθριου διαχειριστή του μουσείου. Όλη τη νύχτα έβρεχε σαν νεροποντή. 
4η μέρα - Βουλγαρία στο δρόμο 338χλμ
Το πρωί έμαθα ότι έχω τρυπήσει στον πίσω τροχό. Σε πολυταξιδεμένους δρόμους, είναι βασικά θαύμα να είναι μόνο σε ένα ποδήλατο. Φούσκωσα το ποδήλατο με κομπρεσέρ για να δω πόσο γρήγορα ξεφουσκώνει και πήγαμε στο υπαίθριο μουσείο. Είναι όμορφα χτισμένο και πιο όμορφο δεν έχω ξαναδεί. Αφού επέστρεψα στο αυτοκίνητο, ανακάλυψα ότι το ποδήλατο δεν ήταν τόσο ξεφουσκωμένο, οπότε το οδήγησα σε μια κοντινή πόλη, όπου έβγαλαν ένα μικρό βράχο από το ελαστικό μου. Το έφτιαξαν και προτίμησα να βάλω όλα τα λάστιχα στο 2.7 μετά από σύσταση των μηχανικών που γνωρίζουν τους τοπικούς δρόμους. Ήταν πολύ καλοί και φλύαροι, οπότε συζητήσαμε και για τον Covid, τον οποίο αξιολόγησαν ως ανοησία. Από τη στιγμή που περάσαμε τα βουλγαρικά σύνορα, είχαμε την αίσθηση ότι κανείς δεν ασχολείται με τον Covid εδώ και αυτό μας άρεσε. Στην πόλη Βέλικο Τάρνοβο σταματήσαμε στην ψηλή γέφυρα και στο μνημείο. Φάγαμε μεσημεριανό εδώ και συνεχίσαμε προς τη θάλασσα. Οι Βούλγαροι έχουν ένα πολύ δημοφιλές οδικό σήμα. Περιορισμένη ταχύτητα. Μπορεί να είναι έξι στη σειρά σε 1 χλμ και θα πάτε 90.60.70.60.90.50 Τέλος, όταν εξαντληθείτε εντελώς από το να ακολουθείτε αυτές τις πινακίδες, θα διαπιστώσετε ότι έχετε βρεθεί στον αυτοκινητόδρομο. Χμ, δεν ήθελα, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να συνεχίσω το ταξίδι. Θα κατεβούμε στην επόμενη έξοδο. Λάθος, το χειρότερο ταξίδι ολόκληρης της διαδρομής. Δαρμένοι, φτάσαμε κάτω από τη Βάρνα. Δεν ήθελα να ανέβω, γιατί έτσι κι αλλιώς τα ρουμανικά σύνορα είναι κλειστά. Θέλουμε να συνεχίσουμε κάτω στην Ελλάδα. Αρχικά έπρεπε να είναι μέσω Τουρκίας, αλλά είναι επίσης κλειστό. Δεν μπορούσαμε να βρούμε μέρος για ύπνο δίπλα στη θάλασσα, οπότε το Camp Raj. Κάποτε ήταν κόλαση, αλλά το κυριότερο είναι ότι είμαστε ήδη δίπλα στη θάλασσα. Κατά τη διάρκεια της βροχής στήσαμε μια μπροστινή σκηνή για να μην χρειαστεί να καθίσουμε, γιατί στο μεταξύ είχε σταματήσει να βρέχει. 5 EUR ανά αυτοκίνητο, 2 EUR ανά άτομο δεν είναι πολλά, αλλά ακόμη και 1 EUR θα ήταν πάρα πολύ για αυτό το κάμπινγκ. Ο κοινωνικός λειτουργός είναι τρομερός, δεν υπάρχει σκιά, επιπλέον, η μαμά και ο Σαμ (γιος) έκλεψαν όλα τα χρήματα που δεν υπήρχαν στο χρηματοκιβώτιο που έχει η μαμά στο αυτοκίνητο μέχρι να πάμε μια βόλτα στην παραλία. Ευτυχώς δεν χάσαμε τίποτα... 
5η και 6η μέρα - Βουλγαρία
Ο ήλιος μας ξύπνησε το πρωί. Περάσαμε όλη την ημέρα σε μια ωραία παραλία. Το απόγευμα πήγαμε να εξερευνήσουμε τη γύρω περιοχή και ανακαλύψαμε ότι υπάρχει ένα πιο ωραίο και δωρεάν χώρο στάθμευσης στο δάσος δίπλα στο κάμπινγκ. Μετά τη μετακόμισή μου σε αυτήν την τοποθεσία, ο εκκινητής μου άρχισε να ενεργεί. Μετά από λίγο σκέφτηκε, αλλά θα δούμε πόσο καιρό. Έτσι περάσαμε ακόμη μια νύχτα και μια μέρα σε μια πολύ ωραία αμμουδιά. 
. Λοιπόν, κρίνετε μόνοι σας, η θέα στην παραλία ήταν ωραία.. :)
Ημέρα 6 και 7 - Βουλγαρία 44 χλμ στο δρόμο
Φύγαμε μέσα από ένα ερειπωμένο κάμπινγκ, ο κορμός του οποίου ήταν μάλλον εκεί που περάσαμε το πρώτο βράδυ. Στην πορεία, σταματήσαμε στο λούνα παρκ Happyland. Σκέτη καταστροφή με 35 ευρώ. Σχεδόν τίποτα δεν λειτούργησε και μοιάζει με λούνα παρκ στο Τσερνόμπιλ. Μπορεί να ήταν ωραίο όταν άνοιξε, αλλά πιθανότατα δεν έχουν επενδύσει ένα LEV εδώ από τότε. Δεν υπήρχε μέρος για να σταθούμε στη σκιά στην παραλία στο Dolní Chiflik, οπότε μετακινηθήκαμε λίγο πίσω στην ερημιά, όπου βρήκαμε ένα υπέροχο μέρος για ύπνο κάτω από τα δέντρα, κοντά σε μια άδεια παραλία με λευκή άμμο. Πήγαμε για ψώνια με ένα αυτοκίνητο σε μια πόλη όπου ο χρόνος σταμάτησε το 1985 και περάσαμε δύο νύχτες σε αυτό το μέρος. 
Ημέρα 8 - Βουλγαρία στο δρόμο 51 χλμ
Το πρωί πήγαμε σε μια άλλη παραλία που προτείνουν φίλοι. Στο δρόμο, μας σταμάτησε στο δρόμο η αστυνομία λέγοντας ότι δεν είχαμε πληρώσει για το ταξίδι. Δεν κατάλαβα, οπότε μου έδειξαν φωτογραφίες των αυτοκινήτων μας από εκείνο το τμήμα του αυτοκινητόδρομου μέχρι να βρεθούμε μαζί στην πρώτη έξοδο. Πλήρωσα τα 35 ευρώ πρόστιμο και ήθελα να φύγω. Ότι πρέπει να πληρώσω 35 ευρώ και για σήμερα, περίμενε σήμερα δεν ήμουν σε κανένα αυτοκινητόδρομο, κυκλοφορούσα στους παράδρομους ανάμεσα στις παραλίες. Στη Βουλγαρία, πρέπει να έχεις Vigneto ακόμα και σε παράδρομους. Γάμησε με. Μαζί τα δύο αυτοκίνητα είναι 140 ευρώ ελαφρύτερα και πρέπει να αγοράσουμε ένα Vigneto 7 ευρώ στο κοντινότερο βενζινάδικο για μια βδομάδα οδήγηση σε τρομερούς δρόμους. Η άλλη παραλία μας στο Ηρακλή είναι κυρίως FKK και έπρεπε να στέκεται και να κοιμάται ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. Χμμ, κάποιος το έχει ήδη ιδιωτικοποιήσει, οπότε μπορούμε να φτάσουμε στην παραλία μόνο με τα πόδια, αλλά βρήκαμε ένα ωραίο μέρος για ύπνο κάτω από τα δέντρα περίπου 200 μέτρα από την παραλία, οπότε είναι δροσερό. Η παραλία είναι όμορφη και γεμάτη σκηνές με κόσμο να κοιμάται εδώ. Μάλλον έτσι ήταν με τα αυτοκίνητα, μέχρι που κάποιος αγόρασε το δρόμο προς την παραλία.
9η μέρα - 131 χλμ
Το πρωί η βροχή μας έδιωξε γιατί οι δρόμοι εδώ είναι καλυμμένοι με χώμα και δεν είχα όρεξη να δέσω στη λάσπη που άρχισε να σχηματίζεται στο δρόμο. Πήγαμε στο Νεσέμπαρ, όπου ήμουν στα οκτώ μου. Η πόλη είναι ωραία και ήταν εντελώς έρημη, φάγαμε μεσημεριανό σε ένα άδειο εστιατόριο και συνεχίσαμε το δρόμο μας μέσα από το Pomorie, το οποίο είναι βασικά απλώς ένα σύμπλεγμα ξενοδοχειακών θέρετρων σε ένα άσχημο περιβάλλον. Πετάξαμε μόνο από το Μπουργκάς, καθώς και από τη Σωζόπολη και το Πριμόρσκο γιατί θέλαμε να περάσουμε τη νύχτα σε κάμπινγκ. Έπρεπε να πλύνουμε τα πράγματα αφού τα παιδιά και τα κορίτσια χρειάζονταν ντους. Κάμπινγκ Gradina φαινόταν ωραίο, αλλά υπάρχει μόνο η επιλογή μιας εποχικής κατάστασης και ήθελαν 180 ευρώ τη βραδιά για ωραίες καμπίνες. Η Google βρήκε το προτεινόμενο κάμπινγκ Atliman. Στην τιμή των 20 ευρώ ανά πλήρωμα ανά διανυκτέρευση, είχαμε όλα όσα χρειάζεστε, πλυντήριο ρούχων, καλοκαιρινή κουζίνα και πρόσβαση στην παραλία. Δύο νύχτες έμειναν για να ξεκουραστούμε. Το βράδυ βγάλαμε τα σκούτερ και πήγαμε να μεταφερθούμε στην πόλη. Πολύ ωραίο αν και πάλι άδειο. Τα παιδιά έπαιξαν στο παιδικό σετ.
11η έως 13η ημέρα - 33χλμ
Από το στρατόπεδο, κινηθήκαμε νότια σχεδόν στα τουρκικά σύνορα. Οι δρόμοι στενεύουν εδώ και θα βρείτε την καταπληκτική παραλία Σιλιστάρ. Η χρέωση στάθμευσης εδώ είναι 2,5 ευρώ την ημέρα, αλλά θα μπορούσαμε εύκολα να διανυκτερεύσουμε. Το πρωί έτρεχα πάντα για να πληρώσω το πάρκινγκ για την επόμενη μέρα και περάσαμε τέσσερις μέρες εδώ. Βιώσαμε όμορφα κύματα εδώ και σάλιαζα τους σέρφερ που χάζευαν εδώ…
14η μέρα - 52 χλμ στο δρόμο
Στο δρόμο της επιστροφής προς τα βόρεια, κάναμε μερικά ψώνια στην πόλη Sinemorec και προσπαθήσαμε να φτάσουμε στην ωραία παραλία, δυστυχώς δεν βρήκαμε τον δρόμο που οδηγεί σε αυτήν. Ήταν πολύ απότομο στην κορυφή και τα αυτοκίνητα το εμπόδιζαν από την άλλη πλευρά. Στην πορεία βρήκαμε τροχόσπιτα και σκηνές παρκαρισμένα στο δάσος. Πήγαμε να δούμε αν θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε εδώ, αλλά ανακαλύψαμε ότι ήταν το στρατόπεδο του Delfin. Η πρόσβαση στις κοινωνικές υπηρεσίες είναι μακριά, υπάρχουν λίγα μέρη για να σταθείτε και υπάρχει πολύς κόσμος. Εντάξει, συνεχίζουμε να ψάχνουμε. Κοντά στο χωριό Βαρβάρα βρήκαμε μια ωραία μικρή παραλία με μπαρ, αλλά δεν υπήρχε σκιά για τα αυτοκίνητα και τους γκρεμούς, θα ήταν θέμα χρόνου να πάει η Ελίζαμπετ να πηδήξει από πάνω τους. Πριν το Kiten, σταματήσαμε σε ένα κάμπινγκ. Άσχημο χώρο στάθμευσης και μακριά από την παραλία. Λοιπόν, τίποτα, θα επιστρέψουμε ξανά για δύο νύχτες στο στρατόπεδο Atliman. Μια μικρή πόλη και ένα παιδικό πάρκο με σκούτερ δεύτερο..
Ημέρα 16 - 12 χλμ στο δρόμο
Μετακομίσαμε στο τέλος της παραλίας Primorska, υπήρχαν δύο σπίτια κάτω από τα δέντρα, οπότε βρήκαμε και μια θέση στη σκιά. Δεν ήταν δυνατή η πληρωμή με κάρτα στα μπαρ. Η παραλία είναι ωραία και στο τέλος όχι τόσο εμπορική όσο πιο κοντά στο Primorsk. Την επόμενη μέρα θέλαμε να πάμε στην Ελλάδα μέσω Μπουργκάς, αλλά μάθαμε ότι η κατάσταση έχει αλλάξει και δεν μπορούμε να φτάσουμε στην Ελλάδα χωρίς να συμπληρώσουμε ένα ερωτηματολόγιο και έναν δημιουργημένο κωδικό QR με το μέρος που θα κοιμηθούμε. Μπράβο, μπορούμε να διασχίσουμε την Ελλάδα. Μένουμε ακόμα στη Βουλγαρία και θα δούμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση..
Ημέρα 17 - στην παραλία και στην πόλη
Περάσαμε τη μέρα στην παραλία, όπου διασκέδασε κυρίως η Elizabet, γιατί υπάρχουν ρηχά νερά περίπου 100 μέτρα μέσα στη θάλασσα. Η Mája και ο Míša μας τηλεφώνησαν λέγοντας ότι θα έρθουν στη Βουλγαρία να μας δουν. Η μαμά θα χωρίσει και θα πάει στην Černá Hora, και θα τους περιμένουμε εδώ. Έχουμε πάει ήδη δύο φορές στο Μαυροβούνιο και δεν μας ελκύει εκεί. Επειδή δεν μπορούσατε να πληρώσετε με κάρτα ή ευρώ στα μπαρ, πήγαμε για ψώνια στο Primorsko και στο ΑΤΜ το απόγευμα. Οι τιμές εδώ είναι σημαντικά υψηλότερες από οπουδήποτε αλλού έχουμε πάει. Κατά τη διάρκεια των αγορών, τα παιδιά μας κάλεσαν ότι η κατάσταση έχει αλλάξει και η Βουλγαρία και το Μαυροβούνιο δεν είναι πλέον ασφαλείς χώρες και αν δεν θέλουμε να κάνουμε το τεστ, πρέπει να φύγουμε από τη Βουλγαρία εντός τριών ημερών. Αυτή η τρέλα είναι εξοργιστική. Η Mamina οδηγεί στο σπίτι και σταματά στη λίμνη Balaton για να αποφύγει την καραντίνα.
18η μέρα - 23 χλμ στο δρόμο
Μια άλλη αλλαγή το πρωί, μετά την επιστροφή από μια επικίνδυνη χώρα πρέπει να αναφερθούμε στο UHT και θα μας παράσχουν δωρεάν τεστ. Τέλος, κάτι σχετικά λογικό, αν θέλει κάποιος να μάθει αν είμαι υγιής ας το εξασφαλίσει και ας πληρώσει. Θα ασχοληθώ με την κατάσταση της υγείας μου αν επιδεινωθεί και όχι ως προληπτικό μέτρο. Επειδή όλες οι δυνατότητες αποφυγής της καραντίνας έχουν κλείσει, αν δεν θέλουμε να επιστρέψουμε σπίτι αμέσως, σκεφτήκαμε ότι αν πρέπει να περάσουμε από την καραντίνα και το τσίρκο που σχετίζεται με αυτήν, τότε δεν έχει σημασία σε ποιο «επικίνδυνο «Χώρα θα είμαστε. Έχουμε ξαναπάει στην Αλβανία, αλλά έπρεπε να την αφήσουμε πρόωρα. Θα δούμε και το κομμάτι της Αλβανίας που δεν έχουμε δει. Το πρωί αποφασίσαμε να δούμε την παραλία Ραπόταμο στην απέναντι πλευρά της χερσονήσου. Στο δρόμο, συναντήσαμε ένα εγκαταλελειμμένο μπαρ και μια περίεργη πινακίδα, προτιμήστε τους δύτες. Δεν μπορείτε να πάτε στην παραλία Rapotamo με αυτοκίνητο, επειδή είναι ένα φυσικό καταφύγιο, οπότε σταματάμε το αυτοκίνητο περίπου 2 χλμ. από τη ράμπα και περπατάμε προς τα κάτω. Η παραλία είναι όμορφη και απολαύσαμε μισή μέρα εκεί. Στην επιστροφή, σταματήσαμε στο Bulgarian Stonehenge. Είναι ένα όμορφο και μυστικιστικό μέρος φτιαγμένο από πέτρες. Ένα μαύρο φίδι περίπου 2 μέτρων ανάμεσα στα βράχια τρόμαξε τα κορίτσια, αλλά δεν ήταν το πρώτο ούτε το τελευταίο φίδι που συναντήσαμε κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Βουλγαρία. Μετακομίσαμε στην παραλία Arkutino για το βράδυ. Η παραλία είναι ωραία, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Κοιμηθήκαμε στο πάρκινγκ κοντά στην παραλία.
Και πώς συνεχίστηκε το ταξίδι μας στα Βαλκάνια; Παρ' όλη τη δημοσιότητα για τον Covid;.. θα το μάθετε στο επόμενο άρθρο...
Komentáře
Προσθήκη νέου σχολίου