Dus hier zijn we aan het einde van de zomer en we zijn langzaam aan het inpakken. We gaan op een zaterdagavond en het loont, er is nergens iemand en het verkeer lijkt veel minder dan op andere dagen. We komen aan bij de grens met Oostenrijk en weer is er niemand, dus ik tank gewoon gas bij en we haasten ons al richting Kroatië - Istrië. Bij de grens met Slovenië koop ik een snelwegzegel en we rijden verder. Mijn ogen beginnen te tranen, dus ik stop ergens op de parkeerplaats bij Benzínka en we slapen nog even, het is al vroeg in de ochtend.
Nou, de volgende dag rijd ik door Slovenië en kom aan bij de grens met Kroatië, ik merk dat de laatste rij, de allerlaatste, gewoon trapt, ik draai snel aan het stuur en ga erheen. Andere wachtrijen staan, alleen rijden en rijden we net zo lang tot we letterlijk door de grens van Kroatië zijn gevlogen. Glorie, we zijn hier en zonder te wachten. Waar is nu het dilemma, ik heb niets gepland, dus ik stop en kijk naar de kaart en het dichtst bij mij camping Bijela Uvala, nou, ik ga.
Meer over camping Bijela - Istrië
Een enorme parkeerplaats letterlijk vol met auto's en wat nu? Ik stop bij de bushalte en ga vragen of ze een vrije zitplaats hebben en dat is gelukt. Glorie dus, we rijden de camping op en staan op een mooi perceel, dat voor onze auto bestemd lijkt te zijn. Helemaal bezweet, moe, ik ren de auto uit en vlieg de zee in, ik kon het gewoon niet meer aan, dus ik ben alleen in slip en wat, ze zien eruit als zwemkleding. Ik vlieg erin en oh, er zijn gladde stenen onder me. Ik begin te balanceren, maar ik kan mijn evenwicht niet behouden en ik sla mezelf op de buik en steek mezelf met de scherpe stekels van de zee-egel die wolken onder me zijn. God, ik vervloek mezelf en voel een brandende pijn. Ik probeer op te staan, maar het is glad en mijn benen blijven uitglijden tot het uiteindelijk lukt. Snel weg, waar ben ik, vraag ik mezelf af, ik zet een stap, mijn benen glijden uit, en ik steek mezelf opnieuw met de scherpe stekels van zee-egels, dit keer in mijn kont. Ik kom er niet uit, ik probeer op te staan maar het lukt niet, iemand om me heen begint vreselijk te ademen, ik draai me om en een enorme hond zwemt voorbij. Ik kijk wat er gebeurt en ik ben op het strand voor honden. Misschien is het gewoon mijn verbeelding, het lukt me langzaam om op te staan en ik ga naar de grond en snel naar de auto. Dat was een fijn welkom.
Camping Bijela Uvala het is zo'n klein Amsterdam, want overal om je heen zijn Nederlanders en dat is een volk dat niet bepaald stil kan zijn. Nou... we maken een wandeling rond de camping en na een tijdje komen we erachter dat het meer voor fietsen is aangezien de camping enorm groot is en dus rijden we er doorheen. We bereikten restaurants waar livemuziek was en het was behoorlijk druk. We hebben de volgende dag aan zee doorgebracht en ik heb al een normaal strand gevonden, maar met één nadeel, je moet gewoon een ladder beklimmen om bij de zee te komen, als je geen doornen in je achterste wilt hebben en ik vond dat niet zo leuk.
Nou, de volgende dag hebben we een reis naar Poreč en ik kijk er echt naar uit, we zijn er over een paar minuten op onze fietsen, gewoon een beetje trappen en de reis vliegt zo voorbij. De stad is op dit moment behoorlijk druk en druk met toeristen. We rijden door het historische gedeelte, eten wat en keren langzaam terug. We vonden de stad leuk, maar ik moet toegeven dat ik er iets meer van had verwacht.
Richting camping Polari
De komende dagen rollen we door de zee, maar we denken er al aan om een beetje verder te gaan en dat is alles naar de Polari-camping. De volgende ochtend vertrekken we voor ongeveer 50 km en verblijven op de nieuwe camping. We hebben een prachtige plek, dus ik ga het kamp verkennen. De zon gaat al langzaam onder en de gouden stralen spoelen over de zeegolven. Een mooie vroege avond. We gaan morgenochtend weer naar zee, het is 30 graden, dus wat te doen met deze hitte. Hoewel er geen ladder meer is naar de zee, is het strand zo klein dat we als sardientjes op elkaar gepakt zitten, so what, het belangrijkste is dat ik niet steeds de ladder het water in hoef te klimmen.
De volgende dag gaan we op de fiets naar het prachtige historische stadje Rovinj. Het pad leidt door de beroemde natuur rond de zee. Ik blijf stoppen en genieten van de schoonheid, de uitzichten, de baaien zijn echt de moeite waard. Langzaam maar zeker naderen we de stad. Die straatjes, je waant je meer in Zuid-Italië dan in Kroatië. In een woord verbluffend. We kunnen geen genoeg krijgen van deze stad, maar de zon wenkt ons langzaam om terug te komen. Langzaam maar zeker begint het over de zee te leunen en we willen niet in het donker rijden. De weg terug naar het kamp ging weer voorbij en de volgende dag komen we door het kamp, dat is echt enorm, veel zwembaden en speeltuinen voor kinderen. We drinken koffie en observeren de drukte om ons heen. Nou, de tijd is onverbiddelijk en we beginnen langzaam onze spullen in te pakken en aan de reis naar huis te beginnen.
Tot de volgende keer vrienden op onze volgende reizen en hier is een link naar de video van de reis: Caravan naar Kroatië
TIPS VOOR KAMPEREN - ISTRIË - KROATIË
Meer over camping Bijela Uvala
Meer over Camping Polari
Tips voor andere Kroatische campings - Istrië
Reacties
Reactie toevoegen