De Heilige Drie-eenheid veroveren - Radyně, Maršál en Kotel, of nachtbikers

Twee jaar geleden reed ik eens een route die ik had gered van een kennis die semi-prof rijdt. De route trok mijn aandacht omdat het puur voor XC-fietsen en XC-rijders (zelfs niet-racers) is die niet bang zijn voor het terrein. Om het echter moeilijk te maken, naast de constante klim, waar geen heuvel vrij was, waren er ook omgevallen bomen, doorweekte vloeren en tot overmaat van ramp moesten we zo'n 3,5 uur in het donker rijden. Hoe is het afgelopen? Dus lees en huil..

De eerste van de heilige drie-eenheid - Radyne

Het begin van de reis was vrij mild. Zo'n warming-up kan nooit kwaad. Maar al op weg naar Radyna passeerden we een aantal paden en bospaadjes, wat aangaf dat we niet lang droog zouden blijven . Waar we normaal gesproken met een kinderlijke blije lach op ons gezicht zouden overvliegen, wachtten ons modder en plassen, die op de smalle paadjes niet te vermijden waren. Toen kwam de eerste klim naar Radyna. Ik herinner je er nogmaals aan dat ik de route heb gekregen van een man die semi-professioneel rijdt, dus het leidde ons door de slechtste secties. Maar zelfs dat weerhield ons er niet van om het terrein aan te pakken.

David bleef zich afvragen waar het ons naartoe bracht als er een kortere weg was. Tussen zwaar ademen en technisch klimmen was er echter niet veel ruimte voor onnodige onzin. Hij moet gezegd hebben dat hij mij ook Radyna kon geven... Daar pauzeren we voor koffie en ijs. Ik vierde het met een sigaret om Dejv een beetje kwaad te maken. Maar dat deerde hem niet, want hij wist nog steeds niet wat ons te wachten stond.

Ik dacht tenslotte ook dat ik het wist, maar je weet wat ze zeggen: denken betekent weten. En dat zijn we dus allebei ze dachtendat het gewoon voor de lol zal zijn..

Maršál & Kotel hebben ons op de stand gezet

We hebben ook niet veel op de fietsen de heuvel af gezeten. Op het pad staken rotsen uit de grond die als vertraging fungeerden. In de tussentijd rotstrappen en wortels om verveling te voorkomen. En als bonus was alles nat en vochtig. Ik heb er een hekel aan om eindeloze kilometers over grind te lopen, maar nu begon ik erop te letten, omdat mijn benen bergop en bergaf pijn deden, dus een tijdje ronddraaien zou geen kwaad kunnen..  In het volgende gedeelte onder Maršále kwamen we het eerste overstroomde pad en verschillende omgevallen bomen tegen. We vonden het toen wel grappig, want we wisten niet dat we de fietsen nog 20 keer zouden dragen..

Daarna volgde een eindeloze asfaltweg in constante stijging. Maar we namen het positief op, dat er in ieder geval minder terreinweerstand is. Na een eindeloos verhaal op het asfalt kwam ze keer naar Maršál. Asfalt werd vervangen door stenen en aan het einde een steile klim. We reden ze allebei in één keer, maar er was een pauze van 3 minuten op de Marshal om te plassen en zijn rug te strekken...

David wilde nog een foto, dus ik "klik" en vraag: Is het goed zo?

Dus het moet leuk zijn, ook al was het niet op "Focusy"...

We gaan door met veroveren de derde van de heilige drie-eenheid, de Kotel. Helaas heeft mijn geheugen me niet goed gediend. Ik dacht dat het moeilijkste deel voorbij was. Kotel gaf ons echter een goede test. De heuvel strekte zich uit als snot op de mouw, achter elke bocht verwachtten we de top, die nog niet eens kwam . Dat hebben we uiteindelijk ook overwonnen, en hoe anders dan in één keer, dus zonder van de fiets te stappen. Maar daar zorgde de pauze wel voor. Ik heb genoten van mijn Semtex . David genoot van gearomatiseerd mineraalwater. Nou hum..

Nachtelijke fabels & neuken tot over de oren

Fietsen over omgevallen bomen sjouwen waar je niet omheen kon was aan de orde van de dag. Ik weet niet hoe deze discipline heet, maar het is geen wielrennen..

Bij het honderdvijftigste blok steekt David zijn handen in de lucht. Ik ben niet eens verbaasd over hem. Zijn fiets weegt 3 kilo meer dan de mijne.

Om het niet helemaal gemakkelijk te maken, begon het donker te worden en volgens de kilometers die we moesten afleggen waren we ergens over de helft. Deze keer probeerde ik me te herinneren wat voor route ons nog te wachten stond. Ik wist dat er veel hobbelige fietspaden en natuurpaden zouden zijn, die zouden worden afgewisseld met rechte stukken die kuilen of wortels zouden zijn, zodat het niet alleen...

Na het passeren van het volgende stuk, dat in de navigatie leek op een flat, maar het verder niet was, denken we dat we iets zullen moeten veranderen of de route moeten aanpassen. We waren echter allebei vastbesloten om deze uitdaging tot het einde te volbrengen. Maar je kunt niet met je hoofd tegen de muur staan. Door de bospaden zie je maar een paar meter voor je uit. Het was nog een tijdje "leuk", maar toen we bij de voetgangersbrug kwamen, die was vernield en ondergedompeld in een beek, waarin God weet waar nog steeds water in stroomde, begonnen we na te denken over improvisatie. In dit gedeelte droegen we gelukkig de fietsen over de muur die daar op ons stond te wachten. In het volgende gedeelte stond het pad ongeveer 100 meter onder water. Gelukkig ging ze (te voet) de steile helling om.

De aanpassing van het plan was acuut

De pret hield hier op. Ik had een vaag idee van wat ons te wachten stond. We komen dus tot een akkoord en slaan een bepaald bosgedeelte over en verkorten onze reis met 10 km. Hier ging het er niet meer om of we het zouden geven. Dat wisten we toch? We waren het ergste voorbij. Nu ging het erom vandaag naar huis te gaan en niet morgen.

Onderweg over de asfaltweg door een dorp zeg ik tegen David: Rustig aan, we kunnen zien howna, en hier kunnen wilde zwijnen of reeën uit het veld vliegen. Over ongeveer 2 minuten kijk ik naar de snelheidsmeter en we versnellen ongeveer 50 km/u, dan begin ik te vertragen tot ongeveer 35 km/u en dat is alles opeens verschijnt er een hinde voor me . Bovendien was ze waarschijnlijk bang voor de lichten, dus stopte ze bijna midden op de weg even. Hoewel ik er een paar minuten geleden over sprak... We hebben een aanrijding vermeden en gaan verder... :) Ergens "voorbij" klaagt Dejv dat hij het niet meer kan. Hoewel ik niet vaak heb gekeken, maar ik heb het gezien :)). En hij schudde zijn hoofd tegen Kotli dat ik Semtex dronk . Dus we stoppen en Dejv eet muesliharten. Ik wilde een foto maken, maar hij at ze zo snel op dat ik het niet snapte . Een foto in the middle of nowhere zal moeten volstaan..

Aankomst in Pilsen + downloadbare kaart

Na nog een paar dode kilometers, waar we doorheen sjokten ik weet niet wat, omdat het zo donker was als de hel, komen we de eerste beschaving tegen. Shup rond Chlum en we stoppen bij de pomp. Daar drinken we een borrel voor echte mannen. Cappuccino . Uiteindelijk werd het, ook na het inkorten van de route, een zware 70 km met 1300 hoogtemeters, waar geen meter vrij was, en meestal niet eens op de rechte stukken :-). Terwijl we het goddelijke sap dronken en klaagden over hoeveel pijn onze benen deden, spraken we af dat we deze route moesten herhalen, maar dan in het licht en zodat het minstens 2-3 dagen niet regent.. ;) 

Waarom willen we het herhalen, ook al was het een puinhoop en problemen van het begin tot het einde? Omdat sterke ervaringen, verdriet en problemen intense gevoelens zijn en het overwinnen ervan is wat ons tot echte motorrijders maakt. En de 10 km daarnaast staat voor nog eens 500 hoogtemeters geklommen en die willen we!!! Stoor ons nu niet meer, laten we gaan luisteren naar hoe onze spieren groeien van deze reis...

Route - Radyně - Maršál- Kotel een spol HIER