Na vele jaren kwam mijn vriendin Stacy me opzoeken. Om precies te zijn, mijn vriend Stáňa kwam. Maar vóór de revolutie, toen we elkaar ontmoetten, klonk Stacy veel beter, op de een of andere manier meer "Amerikaans". En dat was nu net het punt. Dus deze Stacy bezocht me jaren later en we konden niets anders bedenken dan de beklimming van de Pravda na vele jaren te herhalen. Nou ja, misschien klinkt het realistischer om de wandeling te herhalen, maar ik zal geen nitwit zijn Eerst een stukje geschiedenis voor wie geen idee heeft waar ik het over heb. Het gotische Pravda-kasteel is waarschijnlijk gebouwd in de tweede helft van de 14e eeuw, maar de eerste schriftelijke vermeldingen ervan dateren uit 1523. En nog eens zeventig jaar, namelijk in 1593, wordt er over geschreven als een verlaten kasteel. De ruïne staat op een kalkstenen voorgebergte tussen de dorpen Pnětluky en Domoušice in het district Louny.
Het is ook interessant dat, afgezien van het onbekende jaar van oprichting, geen enkele historische bron vermeldt waarom of hoe het kasteel zijn naam kreeg, namelijk Pravda. En aangezien ik geen historicus ben, ga ik niet speculeren over de onverklaarde feiten.
Dus ik kan maar beter teruggaan naar onze wandeling die Stacy en ik hebben gemaakt. Na een rustige wandeling van ongeveer anderhalve kilometer kwamen we aan op de plek waar twee paden naar de ruïnes leiden. De ene die we als kinderen in alle rust hebben beklommen, leidt een zeer steile heuvel op, de andere, die we als kind verachtten, maakt een omweg, maar het is aangenaam, comfortabel en vooral geleidelijk. Ik twijfelde geen moment en koos voor de tweede optie.
Maar op de een of andere manier had ik er niet op gerekend dat Stacy zichzelf iets zou willen bewijzen. We zijn tenslotte niet zo oud, onmogelijk en onbekwaam, dus ik laat haar niet in de steek en ga met haar mee op het steile maar kortere pad van onze kindertijd.
Hoewel ik er niet op had gerekend, kon ik me niet laten schamen. Dat is logisch. Dus vertrokken we langs het steile pad omhoog naar Pravda. Na enkele tientallen meters, toen het smalle voetpad overging in een bijna onzichtbaar pad vol wortels, stenen en kuilen, begon ik spijt te krijgen van mijn beslissing. Maar ik moest het doen, want Stacy zag er niet zo moe uit, dus bleven we onder luid puffen en puffen naar de top klauteren.
Maar zoals de duivel het wil, de steen brokkelde af onder Stacy's voeten, ze wankelde, zwaaide met haar armen in de lucht en vloog naar beneden. Ze slaakte een hartverscheurende schreeuw en rolde onstuitbaar de heuvel af. Hoewel ik haar probeerde te vangen terwijl ze langs me heen vloog. Maar ik was niet erg succesvol. Pas na een paar meter greep Stacy de stam van een jonge boom vast. Hij bezweek onder haar gewicht, maar hield stand.
Toen ik vroeg of ze in orde was, tikte Stacy op haar voorhoofd, krabbelde overeind, rekte al haar ledematen uit, en hoewel ze er echt geschokt uitzag, aarzelde ze geen moment en rende ze weer naar boven.
Ik keek haar bewonderend aan en volgde haar in mijn eigen tempo. Om eerlijk te zijn, deden we er ongeveer drie keer zo lang over om omhoog te gaan dan toen we kinderen waren, maar we hebben het allebei gehaald. God, ik was zo trots op ons!
Stacy won natuurlijk, ze was tenslotte een beetje beter dan ik met haar kracht. We spinden allebei als vintage stoomlocomotieven. En toen we elkaar aankeken, was het ons duidelijk dat we allebei dachten aan de race naar de top van de helling die we in Desná op de middelbare school hadden voltooid. Op dat moment renden we allemaal helemaal opgeladen naar de finish, maar met het verschil dat we toe waren aan een stevig ontbijt, dat meer dan een van ons onvrijwillig op de heuvel achterliet na de sportieve prestatie.
Hoewel dit ons vandaag niet is overkomen, was Stacy helaas niet tevreden met deze sportieve prestatie. Het was genoeg voor haar om even uit te rusten, rond te lopen op de binnenplaats van het kasteel en een ander idee te bedenken. Maar daarover de volgende keer meer...
Reacties
Reactie toevoegen