Vanwege het grote succes van het laatste bezoek aan Montenegro hebben we besloten om deze keer met Leonard in een Mercedes hier terug te keren en alle stranden van Montenegro te bekijken. We vertrokken richting Visoko in Bosnië en Herzegovina omdat we wilden zien hoe het werk aan de grootste piramide ter wereld vordert. Piramide van de zon. Onderweg stopten we in Boedapest bij de ZOO, een van de kleinere maar erg leuke.
We kwamen 's avonds een uur later aan bij de piramide dan gepland. Aan de grens tussen Hongarije en Kroatië kregen de douanebeambten waarschijnlijk geen bonussen omdat hun tempo zelfs een slak zou verdragen. De navigatie leidde ons om drie uur 's nachts naar het centrum van de stad Visoko, waarvan de smalle en steile straatjes zelfs voor de Smart een probleem vormen en niet voor de vijf meter lange Viano, die zich hier onderscheidde met zijn ongelooflijke Rajda. Voor het eerst moest ik toegeven dat ik dit met Mičiná niet zou kunnen doen, en bedankt voor Mercedes.
De piramide is in wezen onveranderd, net als het Ravne-labyrint als ik denk aan het aantal souvenirkraampjes die na de regen als paddenstoelen uit de grond zijn gegroeid. Er wordt gezegd dat de staat niet bijdraagt aan onderzoek op dit gebied en hier dus alleen werkt dankzij inbreng, donaties en de inzet van vrijwilligers.
De volgende stop was Durmitor, die we deze keer besloten te oversteken omdat we tijdens ons laatste bezoek niet veel tijd hadden. Na de Bosnische grens moesten we volgens de kaart linksaf, maar er was een afslagverbod, dus moesten we rechtdoor naar de grens van Montenegro, waar de douanebeambte ons uitlegde dat we de grens over moesten naar binnen en dan meteen weer naar buiten om op de weg te komen die we wilden. Ze hebben ons tenminste niet gecontroleerd toen we naar buiten gingen.
Na een tijdje leidt het pad je naar een afslag naar een klooster op een heuvel vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de rivier de Tara. De aanvankelijk erg saaie weg leidt naar nog meer vlottenkampen, waar we op de stenige wegen moesten beseffen dat we hier met Mičiná moesten zijn en niet op het lage profiel van de Mercedes. Gelukkig veranderde de weg daarna in nieuw asfalt en slingerde prachtig door het landschap.
De indruk werd alleen bedorven door het feit dat het bewolkt was. 's Avonds kwamen we aan in Trsi, een mini-nederzetting waar we voor de laatste keer sliepen en we keken uit naar een oud armoedig restaurant waar fantastisch gekookt wordt. Zeer teleurstellend, de grill is van buiten en van binnen verbeterd, en het eten en de prijzen zijn ook anders dan we ons herinneren.
Dus 's morgens aten we in de auto en vertrokken richting Zabljak over Durmitor. Omdat het de hele nacht had geregend, was de hele Durmitor bedekt met nevel en waren de rotsen nauwelijks te zien. We speelden basketbal en heroverwogen ons oorspronkelijke plan om hier minstens drie dagen te blijven en gingen naar Kotor.
We kwamen 's avonds aan in Kotor, omdat er slechts 50 en 60 km beperkingen zijn op weg naar de zee, waar de patrouille ons op wees, die 83 km / u mat, maar we kwamen rond met slechts een handdruk en een waarschuwing dat we veiligheidsgordels moeten dragen en langzamer moeten rijden. Bijna zoals in Slowakije. De baai van Kotor is prachtig, net als de stad Kotor, die mij aan de stad Trogir doet denken. Er zijn 1350 treden die naar het dominante fort leiden, op een steile rand hoog boven de stad, en ik kreeg een behoorlijke training met Leonardo op mijn schouders.
Onze indruk werd alleen bedorven door de herhaalde regen. We brachten de nacht door in het stadscentrum, om zo te zeggen, in de haven, ongeveer vijf meter van de zee. Ze hebben zich dus verslapen. Eerder bleven we de hele nacht op omdat er zo'n storm woedde als we nog nooit eerder hebben meegemaakt, en 's ochtends was er een calamiteit in de stad en een verkeersinstorting door de aangespoelde modder uit de bergen.
Na de lunch zijn we verhuisd naar het buitenste schiereiland van de baai van Kotor met de bedoeling om de nacht door te brengen op een van de campings, om de grotten boven de zee te gaan bekijken en te gaan duiken. De campings waren best leuk, vooral camping Veslo, maar ze waren allemaal leeg en nog niet in gebruik, dus we hebben het hele schiereiland rondgereden en zijn naar Budva in Slowakije gegaan. We brachten de nacht door op de parkeerplaats van het Jaz-strand bij de moerassen, dus de kikkers zongen de hele nacht voor ons en we moesten voor de eerste keer muskietennetten voor de ramen zetten en een ultraviolette lamp gebruiken. 'S Nachts zetten lokale tieners drie tenten naast ons op, dus we bleven in beweging omdat ze luidruchtig waren.
De volgende nacht was veel beter. We vonden een parkeerplaats op tien meter van het strand van Česká, en de plek onder de bomen beschermde ons zelfs overdag. Al was het met die zon tot nu toe geen glorie. Budva biedt een zee aan vermaak voor de kleintjes, van springkastelen, skelters tot draaimolens. Alles voor vergelijkbare prijzen als thuis, comfort dus.
Op een bewolkte dag gingen we de grot in Cetinje bekijken, maar het verkeer rond Budva stagneerde doordat de weg werd gerepareerd en vervolgens werd de weg volledig afgesloten vanwege de afgebroken weg, wat het ons onmogelijk maakte. We probeerden er omheen te gaan, maar ook hier werden de weg en huizen afgebroken.
Dus stelden we het uit tot later en boekten een boottocht met een duik naar het wrak. Het eindigde met duiken in grotten met slecht zicht, maar dat was te verwachten na de regen.
We hebben de volgende dag de grot geprobeerd en hebben in totaal vijf uur gewacht, dus ik raad aan om de grote bochten op de weg tussen Budva en Citinje te vermijden. Ze repareren de weg op twee delen en het is goed georganiseerd. Ze laten je door het ene gaan en voor het andere moet je twee uur rustig wachten zonder de mogelijkheid om te ontsnappen, want in de tussentijd sluiten ze ook het andere gedeelte af en kun je daar niet wegkomen. Het was anderhalf uur onderweg en op de terugweg vroegen we voor de zekerheid wanneer deze gesloten was, maar de informatie die we kregen klopte uiteraard niet. Zoals ik al zei: als u wegwerkzaamheden op deze route ziet, kunt u deze beter meteen omkeren. De Lípa-grot was prachtig en biedt ook de mogelijkheid tot een speleologische tour voor de meer veeleisenden, waar we vanwege Leo geen gebruik van konden maken, maar het zag er erg uitnodigend uit, dus ik raad het zeker aan.
'S Avonds gingen we voor anker bij een klein vergeten zandstrand waar ook een gratis parkeerplaats was, dus we sliepen hier en brachten de volgende dag door met rollen in de golven. Onderweg stopten we ook in Bečič, maar het stadsstrand maakte geen indruk op ons.
De volgende dag, na een korte stop in Světem Štefanů, wat mooi maar erg duur is in dit gebied, besloten we om voor één nacht naar het kamp te gaan. We moesten Leo's spullen wassen en de batterijen in de auto opladen, omdat we de afgelopen vijf dagen geen lange verplaatsingen hadden gemaakt en bijna geen tijd meer hadden om op te laden. We stopten bij de eerste camping langs de Crvena glavica-weg. De parkeerplaatsen zijn mooi, maar de sociale voorzieningen zijn een ramp, toevallig ver van het strand, de wifi-winkel of de wasmachine. Ga snel weg. De volgende camping op de kaart leek direct aan het strand achter Petrovac te liggen. Gelukkig verwarde het bord ons tijdens de navigatie voor een andere camping, zodat we op de zeer mooie Meslina-camping terechtkwamen in plaats van op de ramp waar we oorspronkelijk heen gingen. Gratis WiFi beschikbaar in de camping, een wasmachine voor 4 euro, en aangezien we uiteindelijk twee nachten bleven, hebben we ook de elektriciteitsaansluiting voor 30 euro laten staan. Niet zo slecht voor een hele mooie en schone camping. Er is een strand niet ver van de camping, maar we zijn over de heuvel gegaan naar een ander strand. Haar naam is Lučice en ze is heel mooi en gemaakt voor kinderen, van wie er hier ongeveer een miljoen zijn, en er kwamen hier 's middags drie kleuterscholen.
De volgende nacht brachten we door op de parkeerplaats van dit strand, evenals een Poolse Viano en een Russisch echtpaar. Ze kwamen ons allebei 's avonds vragen of ze hier mochten slapen alsof we het wisten. Overdag hebben we een wandeling gemaakt in het nabijgelegen stadje Petrovac, dat eigenlijk gewoon een promenade langs het strand is met een paar winkels en restaurants, maar verder is er hier niets. Nou, neem me niet kwalijk, één uitkijktoren boven de zee waar iedereen foto's gaat maken, dus wij natuurlijk ook. We sliepen in een nabijgelegen bos waar muggen ons 's avonds bijna opaten, maar verder was het prachtig.
De volgende zet was op weg naar Sutomore. In dit stadje is er weer een boulevard en een stadsstrand, maar wat beneden begint is waar we vanaf het begin op hebben gewacht. Er is de Gouden Kust omdat er goudkleurig zand is, maar het is privé, dus daar zijn we niet gekomen. Beneden is een parkeerplaats in een bos langs de weg en op korte afstand is er een klein mooi saai strand en iets verderop het Rode strand omdat het rood zand heeft. Eindelijk mooie plekken zonder drukte.
We zagen in de verte een aantal gouden daken en besloten een kijkje te gaan nemen. Het is een onvoltooide prachtige orthodoxe kerk in de stad Bar, waar uiteraard ook een stadsstrand is, maar wat voor ons interessant was, is dat het er ineens anders uitziet, alsof het exotischer is.
De beslissing was duidelijk om het nog verder naar het zuiden en naar Ulcinj te duwen. Onderweg prachtige kleine strandjes en de stad zelf op de heuvel, hele mooie muren met restaurants waar de prijzen veel lager zijn dan voorheen.
Natuurlijk is er weer een stadsstrand genaamd Malá. Het stadje is erg gezellig en op de heuvel boven het stadje staat een oud fort dat momenteel dienst doet als hotel en restaurant voor toeristen.
Omdat we hebberig zijn, zijn we nog verder zuidwaarts gegaan naar Big Beach. Het is werkelijk eindeloos en volledig gemaakt van fijn zand. Tot nu toe was er bijna niets open en de Safari-camping waar veel Duitsers met campers geparkeerd stonden, kon ons er op de een of andere manier niet van overtuigen dat we er net zo goed 20 EUR voor moesten betalen als voor een stacaravan als we maar een klein busje hebben. Wifi was alleen bij de receptie. We verhuisden naar een nabijgelegen parkeerplaats en sliepen wild onder de bomen. Niemand lost het hier nog op, omdat ze zich net voorbereiden op het seizoen.
In de ochtend zag ik in de verte een paar kiters op het strand en meteen begon mijn hart te kloppen of ik een ritje mocht maken. Helaas hadden ze geen huurwoning of school in het Safarikamp. In de middag verschenen er echter aan het einde van het strand een groot aantal walvissen, dus kozen we ervoor om daar te gaan kijken. Het strand heet Casablanca en de Oostenrijkers hebben daar een school walvissen.
Ik sprak af dat ik de volgende dag zou komen rijden als de wind gunstig was. We brachten de nacht door in Ulcinj, niet ver van het Aquarius-strand, dat in de klif is uitgehouwen.
Helaas waaide de volgende dag de wind uit de kust, wat niet het meest geschikt is, dus er was niets met vliegeren, dus brachten we de ochtend door op het strand in Ulcinj en 's middags verhuisden we naar het Ostrog-klooster.
Die hoog boven het omringende landschap in de rotsen is uitgehouwen. Langs de bochtige weg hebben we een hagelbui meegemaakt, maar het koelde in ieder geval af van 36 graden naar een meer acceptabele 25 graden. Het klooster is klein, maar het is de moeite waard om hierheen te komen om het uitzicht te zien dat ze hier hebben. Onze reis ging langzaam richting huis, maar we besloten te stoppen in Durmitor toen het weer onderweg hierheen niet meezat en we een mooie slaapplaats vonden met uitzicht op de steile wanden van Durmitor.
We waren nog niet eens naar bed gegaan en het kwam steeds dichterbij en met de auto op een open plateau staan tijdens een storm leek ons niet het beste idee, dus verlieten we Durmitor weer en verhuisden naar Black Lake.
'S Morgens was de lucht fris na de storm, dus we deden onze schaatsen aan, de kleine stapte op zijn fiets en we gingen naar Black Lake. Na de vorige ervaring hebben we ook schoenen meegenomen om te wisselen, zodat we rond de meren konden lopen. De wandeling is leuk als de stortbui ons niet weer te pakken krijgt en we niet als muizen nat worden. Durmitor wilde ons dat jaar helemaal geen mooi weer bezorgen.
Na een stevige lunch gingen we via Durmitor naar huis, waar we ook een lifter uit Oekraïne ophaalden die verkeerd van de route was gereden en de auto ca. 5 km over asfalt, wat hij eigenlijk niet wilde. Deze keer sloegen we linksaf in het bos en gingen door talloze uitgehouwen tunnels helemaal naar beneden naar de Piva-rivier en zijn meer. Er zijn geweldige uitzichten die we niet zagen toen we hier vier jaar geleden liepen, omdat we dit gedeelte toen 's nachts liepen.
De rest van de reis was al routine en we sleepten hem helemaal naar Boedapest waar we de nacht doorbrachten voor het winkelcentrum waar het Tropicarium is, omdat we Leonardo hadden beloofd dat we nog steeds naar de haaien zouden gaan kijken. Van Boedapest.
Het was een korte sprong naar huis en in de middag kwamen we na 16 dagen succesvol aan in Ružomberok.
Wie geïnteresseerd is in het bekijken van alle stranden die we hebben bezocht en wil graag hun exacte locatie weten, hier is een KMZ- en CSV-bestand met foto's om te downloaden voor navigatie. Er zijn alle POI's die bovenaan de kaart worden weergegeven.
Reacties
Reactie toevoegen