Mój pobyt w Jańskich Łaźniach dobiegał końca. Kiedy tam dotarłem, pomyślałem, że to całkiem duże miasto, w którym na pewno „mieszka”. Być może to okres poza sezonem, którym z pewnością był maj, sprawił, że miasto wydało mi się trochę zbyt ciche i niezbyt zachęcające, ponieważ niektóre pensjonaty wyglądały, jakby po prostu czekały na swoich gości, wiele restauracji było chwilowo zamkniętych, a wiele budynków było opuszczonych. w tak opłakanym stanie, że bałem się obok nich przejść, żeby mi coś na głowę nie spadło. Wszystkie zakupy można było zrobić w dwóch wietnamskich sklepach wielobranżowych. Gwar panował właściwie tylko wokół kolumnady, gdzie przy dobrej pogodzie zawsze gromadzili się goście uzdrowiska.
Z drugiej strony muszę przyznać, że w ogóle nie przeszkadzał mi względny spokój. Ponieważ jestem bardziej introwertykiem, wszyscy podwyżka, jeśli nikt mnie nie odwiedzał, kończyłem studia sam. To mi odpowiadało, mogłam iść własnym tempem, zrelaksować się, kiedy tego potrzebowałam, nie musiałam myśleć o tym, o czym i z kim rozmawiać.
Więc ja podczas wędrówki do Błękitnych Kamieni Poszedłem solo. Podążając za niebieskim znakiem turystycznym dotarłem do Černohorskiego potoku, gdzie zboczyłem trochę z pierwotnej trasy, gdyż nadal chciałem iść ścieżką Luizy, o której pisano w wielu przewodnikach turystycznych. Za nowo wybudowanym mostem nad potokiem Černohorský potok skręciłem w lewo i wygodnym i szerokim kamiennym chodnikiem ruszyłem pod jego nurt. Ścieżka Luisina cesta została nazwana na cześć Aloisii Czernin Morzinovej, właścicielki majątku Maršovské, i została zbudowana pod koniec XIX wieku. Ścieżka o długości około 19 metrów jest doskonale utrzymana, więc nawet jeśli ścieżka prowadzi pod górę, można pięknie nią spacerować, podziwiając jednocześnie otaczającą przyrodę i wodospady na potoku. Najwyższy ma prawie trzy metry i zdecydowanie warto zobaczyć to miejsce. Dobrze utrzymana ścieżka kończy się przy zabudowanej drewnianej wiatce, a chcący udać się dalej do schronisk pardubickich nie będą już mogli tak wygodnie chodzić.
Ponieważ całą drogę do Błękitnych Kamieni planowałem przejść piechotą, nie poszedłem dalej i wróciłem na wąską asfaltową drogę, która kończyła się ładnym wzniesieniem. I przekonałem się na własne oczy, że był naprawdę przyzwoity. Byłem nieźle wkurzony zanim poszedłem po hotelu Večernice, w którym zrobiłem sobie małą przerwę, bo było stąd pięknie widok na dolinę Jańskich Łaźni.
Gdy wypuściłem trochę powietrza ruszyłem dalej, w stronę szopy Bluestone. Podczas podróży nie minął mnie żaden samochód i nie spotkałem żywej duszy. W szopie Bluestone było tak cicho, że nawet nie sprawdziłem, czy jest otwarta, czy nie. Ale już w tym momencie, bo dookoła był las i niemal kompletna (dość przerażająca) cisza, nie byłem pewien, czy dobrze zrobiłem, wyruszając samotnie w drogę.
Cofnąłem się więc trochę, gdzie jakiś czas temu zobaczyłem drogowskaz z żółtym znakiem turystycznym prowadzącym do Błękitnych Kamieni. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom, ale znak wysłał mnie prosto do lasu. Chciałem się przekonać, że jestem naprawdę odważny i wyruszyłem w samo serce lasu. Ale po kilkudziesięciu krokach nagle miałem bardzo uporczywe uczucie, że ktoś mnie śledzi. Podświadomie podejrzewałem, że to głupota, ale kiedy w krzakach obok mnie usłyszałem dźwięk przypominający łamanie gałęzi, nie czekałem ani chwili i pobiegłem w stronę drogi.
Oczywiście w lesie nikt na mnie nie czekał i w nieśmiałości pozbawiłam się Błękitnych Kamieni, które według wszystkich instrukcji są naprawdę piękne, a kwarc, który zazwyczaj jest szary lub biały, podobno jest naprawdę w ich przypadku niebieskawy. Ale nie mogłem tego zobaczyć na własne oczy. Wręcz przeciwnie, wmówiłam sobie, że strach ma wielkie oczy.
Komentarze
Dodaj komentarz