Piaskowce Adršpašské są z pewnością jednym z najpiękniejszych czeskich zjawisk przyrodniczych. Gdzie więc pójść w czasie koronawirusa, jak nie do pięknej przyrody, gdzie masz spokój od ludzi i możesz zdjąć maseczkę. Jednak źle myślałem. Czekała na nas piękna przyroda, ale nie zastaliśmy jej pustej od ludzi. Pod względem liczby osób czuliśmy się bardziej jak Plac Wacława. Jednak niewiele osób rozwiązało zasłonę. W ciasnych miejscach, przez które może przejść zaledwie jedna osoba, zdarzały się nie tylko osoby, które naruszyły kierunek „wycieczki” i poszły pod prąd. Tyle razy zdarzało się, że stykaliśmy się bezpośrednio z nieznajomymi i nie pozostawało nam nic innego, jak tylko mieć nadzieję, że koronawirus już nas nie zaskoczy. 
Wszystkie te niedogodności zostały jednak zrekompensowane przez epickie widoki piaskowcowych skał. To niewiarygodne, co może stworzyć matka natura. Skała, która najbardziej nas zaskoczyła, to Sugar Loaf. Ledwo stała. Stopniowo rozszerzał się od dołu do góry. A całe wrażenie niestabilnej skały potęgowały dodatkowo patyki, które turyści umieścili wokół skały w taki sposób, aby wyglądało to tak, jakby podpierały skałę i zapewniały, że nie spadnie.
Adršpašské skály należy raczej nazywać „obszarem” niż obszarem. Chociaż w żadnym wypadku nie jest rozległy, doceniliśmy przyspieszenie podczas jego przejścia. Po około dwóch godzinach marszu w końcu znaleźliśmy spokój. To był ślepy zaułek, który prowadził do strumienia. Idealne miejsce na przygotowanie kawy, posiedzenie i nabranie sił do dalszej eksploracji. Monika wyjęła Kavę z plecaka i schowała do kieszeni. Niezwykle prosty sposób na przygotowanie dobrej kawy w dowolnym miejscu i czasie. To już napełniona torebka zmieloną kawą, którą wystarczy rozerwać, nałożyć na kubek i zalać gorącą wodą np. z termosu. Jeśli zastanawiasz się, jak to wygląda, zerknij Kawa w kieszeni, jest bardzo ładne i jasne.. 
Ale wracając do skał. Siedzimy w zacisznym miejscu, każdy z kubkiem w dłoni, delektując się idealną kawą, kiedy przypływa łódź. Bardziej jak łódź z około 50 osobami na niej. Nagle okazało się, że jesteśmy w porcie, do którego schodzi tłum turystów. Na szczęście jednak akcja była szybka i po wyjeździe turystów w porcie pozostaliśmy tylko my i „kapitan” łodzi. Nawiązaliśmy rozmowę: „Jak leci dzisiaj?”, zapytałem. „Nie ma problemu, idzie jak zwykle, tylko Czesi są tu zamiast Polaków” – odpowiedziała stolica. Z kolejnego wywiadu dowiedzieliśmy się, że zazwyczaj do 90% turystów z Polski jest w Adrszpachu, co nas zaskoczyło. Kapitan poruszył także inny aktualny temat. „Kto wie, jak długo jeszcze będzie można pływać łódką po potoku, od kilku miesięcy nie padało, a jedno z dwóch źródeł tego potoku już całkowicie wyschło.” Kapitan opowiedział o najgorszej suszy, jakiej doświadczył w Adrszpachu.
Jeszcze przed tym wywiadem kilka faktów na to wskazywało. Kładka prowadząca przez mokradła wydała nam się bezużyteczna, bo mokradła zamieniły się w wyschniętą łąkę. Wodospad został również zamknięty z „przyczyn technicznych”. Nie przeszło nam to przez głowę, ale kapitan wyjaśnił nam, że wodospad można regulować śluzą. Gdyby go puścili, za kilka minut znalazłby się w dole strumienia, a turyści mogliby po prostu spacerować wzdłuż koryta rzeki.
W drodze do domu myśleliśmy o suszy, która staje się coraz bardziej widoczna. Rozmawialiśmy o tym, jak go powstrzymać. Musimy oszczędzać wodę, wydawało się to oczywistym rozwiązaniem. Naprawdę pomaga, jeśli używamy wody, którą myjemy, do spłukiwania toalety. Że będziemy podlewać ogród deszczówką zamiast marnować wodę pitną.
Tak, to prawda i każdy powinien oszczędzać wodę, ale przyrody to nie uratuje. Konieczne jest regularne opady deszczu i zatrzymanie wody w krajobrazie. Jednak naturze nie można nakazać zaaranżowania regularnego deszczu. Rozwiązaniem będzie raczej to, że nie przyczynimy się do globalnego ocieplenia, które jest najprawdopodobniej spowodowane wysokim udziałem węgla w atmosferze.
Jeśli znacznie ograniczymy zużycie węgla i ropy, globalne ocieplenie może zostać spowolnione lub nawet zatrzymane. Ropa naftowa i węgiel to stare części pochodzenia organicznego. Substancje te powstawały przez długi czas w wyniku rozkładu roślin i zwierząt o wysokiej zawartości węgla. Wydobywamy ten węgiel z wnętrzności planety, gdzie był uwięziony, i przenosimy go na powierzchnię, gdzie go spalamy i zużywamy w inny sposób, uwalniając go w ten sposób do atmosfery. Rozwiązaniem najprawdopodobniej będzie zaprzestanie uwalniania węgla do atmosfery, a tym samym nie przyczynianie się do ocieplenia planety. To ustabilizuje klimat, a deszcze mogą znów stać się powszechne, tak jak wcześniej.
Komentarze
Dodaj komentarz