Μέρος 1: Το ταξίδι αρχίζει -Τύπησα τα αυτιά μου ανυπόμονα, κάτι συμβαίνει. Η κυρία πέταξε μέσα από την κουζίνα για περίπου τέταρτη φορά για να ξαναγεμίσει το παράξενο σακίδιο. Ήταν σχεδόν τόσο μεγάλος όσο εκείνη, και πιθανώς και βαρύς, γιατί χρησιμοποίησε μερικές αγενείς λέξεις όταν προσπαθούσε να τον πάει στην πόρτα. Ο κύριος μάλλον ήταν με τον ίδιο τρόπο. Άκουσα μάλιστα μερικές από αυτές τις εκφράσεις στο όνομά μου, οπότε αποφάσισα να την παρακολουθώ μόνο, τουλάχιστον σηκώνει τα πόδια της κάθε φορά που πρέπει να πηδήξει από πάνω μου.
Με λένε Μπέσση. Είμαι μπόρντερ κόλεϊ και πρόκειται να πάω ένα υπέροχο ταξίδι 
. Λοιπόν, τουλάχιστον νομίζω, δεδομένης της φασαρίας που επικρατεί στο σπίτι, αν και είναι ήδη ώρα να πάτε για ύπνο. Ειλικρινά, συνοδεύω την ερωμένη μου, την οποία όλοι αποκαλούν Ντίτα, σε κάθε βήμα. Κι αν με ξέχασαν κατά λάθος εδώ; Είναι αλήθεια ότι δεν έχει συμβεί ακόμα, αλλά η βεβαιότητα είναι βεβαιότητα. Κι έτσι κολλάω στα τακούνια της και δεν με πειράζει καθόλου που έχει πατήσει το πόδι μου τρεις φορές προσπαθώντας να μείνει στα πόδια της. Λοιπόν, κάτι πρέπει να συμβαίνει όταν είναι τόσο αδέξια σήμερα.
Αλλά τί? Θα κοιμηθούν;; Αδύνατον! Άλλωστε, ρυθμίζουν τα πράγματα τώρα, οπότε τι κάνει; Θέλω έξω!
Αηδιασμένος, σέρνομαι κάτω από το κρεβάτι σε αυτούς. Ούτε βραδινή βόλτα δεν πήγαν μαζί μου, αυτοί είναι τρόποι. Φυσικά κανείς δεν κοιμάται. Η νευρικότητα αναπνέει μέσα από το μικροσκοπικό διαμέρισμα και γίνομαι όλο και πιο περίεργη. Χα! Είναι επιτέλους εδώ! Σηκώνονται.
«Ξεκουράστηκες τουλάχιστον;» ακούγεται μια αντρική φωνή από το κρεβάτι. Αυτός είναι ο αφέντης μου ο Ιβάν.
«Μάλλον σαν κι εσένα», δηλώνει ξερά η ξανθιά.
«Αυτός θα είναι ο τρόπος», παίρνουν και οι δύο κουρασμένοι το δρόμο τους προς το μπάνιο ενώ εγώ χτυπάω μπροστά από την πόρτα. Φαίνεται σαν μια αιωνιότητα πριν συρθεί έξω από το διαμέρισμα. Έξω είναι σκοτεινά. Υπάρχει ειρήνη παντού. Μόνο στο πάρκινγκ κάτω από το κίτρινο φως γρυλίζει η μηχανή ενός γνώριμου αυτοκινήτου. Ναι! Πάει και η γιαγιά! Ανυπομονώ για αυτό. Όχι για πολύ καιρό. Αμέσως αφού την καλωσόρισα σωστά, μου ρίχνει ένα σωρό κατάρες. Άρα αυτό είναι εκπαίδευση! Προτιμώ να σέρνομαι κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού για να μην χρειάζεται να ακούω αυτές τις ανοησίες για τα λασπωμένα πόδια. Λοιπόν, απλώς προσπαθήστε να χάσετε αυτές τις όμορφες λακκούβες όταν σας ζητήσουν να κάνετε το νερό να λασπώσει! Σταματάμε μετά από μισή ώρα. Η οικογένειά μου βγάζει τα σακίδια και τα λέει αντίο, δεν έρχεται η γιαγιά; Δεν πειράζει. Γλείφω το πρόσωπό της με τέλεια σκηνοθετημένη απόγνωση, τουλάχιστον θα της λείψω.
Δεν μου αρέσει το μεγάλο κτίριο που μπήκαμε. Για ένα πράγμα, μυρίζει περίεργα εδώ μέσα, ακούγεται δυνατός θόρυβος παντού, και μου έβαλαν ακόμη και ένα λουρί. Λοιπόν, τολμήστε να βγάλετε αυτό το καλάθι! Τι σου έκανα??
«Λοιπόν, μην ανησυχείς, δεν θα σου το δώσω μέχρι να χρειαστεί», με καθησυχάζει η κυρία. ΤΕΛΟΣ παντων!
Σκάλες κάτω, σκάλες πάνω. Βρισκόμαστε σε νησί. Περιβάλλεται από τεράστια ίσια φίδια, αλλά μυρίζει διαφορετικά από ό,τι περίμενα. Και ο θόρυβος! Περίμενε, ξέρω αυτή τη μυρωδιά. Ένας παππούς με δεύτερη γιαγιά! Σπεύδω να τους συναντήσω με την ερωμένη μου να φουντώνει στην άκρη του στρινγκ.
Από τη συζήτηση των δίποδων, αρχίζω να βλέπω τι συμβαίνει. Προφανώς περιμένουμε το τρένο που υποτίθεται ότι θα φτάσει γύρω στη μία και μισή. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει, αλλά μέχρι τότε πρέπει να βρω κάτι να με πετάξω στο τρένο. Λένε ότι θα οδηγούμε για πολύ καιρό. Η κυρία φοβάται πού θα με πάει. Από την άλλη με ενοχλεί το ραβδί, δεν βρίσκω εδώ.
Τρυπάω τα αυτιά μου. Ένας δυνατός ήχος πλησιάζει από απόσταση. Χα! Αυτό θα είναι το τρένο. Δεν μου είναι εντελώς άγνωστος, μένουμε όχι μακριά από τον σταθμό και πηγαίνει εκεί κάθε τόσο, αλλά δεν έχω δει ποτέ αυτά τα κομμάτια. Το σφύριγμα είναι φρικτό. Η κυρία προσπαθεί να καλύψει τα αυτιά μου, αλλά δεν έχω χρόνο για αυτό. Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα ακολουθήσει. Και πρέπει ακόμα να πάρω ένα μαύρισμα, κάτι που είναι δύσκολο να γίνει με ένα κοντό λουρί. Τελικά τα παρατάω και κατεβαίνω ορμητικά τις άβολες σκάλες του παράξενου οχήματος μαζί με τους άλλους.
«Εδώ είναι το διαμέρισμα μας!» φωνάζει ο παππούς. Χμμ, μυρίζει ενδιαφέρον κι εδώ μέσα. Τρέχω γύρω από τον μικροσκοπικό χώρο για λίγο και μετά προτιμώ να καθαρίσω κάτω από το κάθισμα. Τα δίποδα βολεύονται και συζητούν το ταξίδι μας. Έχουμε ένα ταξίδι από τη Σλοβακία, την Ουγγαρία και μέχρι τη Ρουμανία. Πρέπει να αλλάξουμε τρένο αρκετές φορές και μερικές φορές ακόμη και να περιμένουμε έξι ώρες για το επόμενο τρένο. Λοιπόν, αυτό είναι υπέροχο! Θα πάω καλά εκεί!
Έρχεται ένας κύριος με κοστούμι, όλοι δείχνουν τα εισιτήρια που αγόρασαν μια εβδομάδα νωρίτερα. Μόνο που δεν έχω. Κάθε κράτος πληρώνει διαφορετικά για έναν σκύλο και πρέπει να το αντιμετωπίσει ξεχωριστά. Δεν με νοιάζει. Ειδικά όταν είμαι με τις κυρίες. Αυτή θα είναι σίγουρα μια περιπέτεια, σκέφτομαι για μια στιγμή πριν με αποκοιμίσει ο κανονικός ρυθμός των κοιτώνων.
Komentáře
Προσθήκη νέου σχολίου