Μέρος 3: Η σέλα της Ροτόντας είναι εκπληκτικά πολιτισμένη. Φυσάω τη μύτη μου στον αέρα για να μην χάσω καμία οσφρητική πληροφορία για αυτό το μέρος. Θα κοιμηθούμε εδώ απόψε. Για μένα, αυτές οι πληροφορίες ήταν μάλλον απογοητευτικές, ανυπομονούσα για μια μακρά πεζοπορία. Από την άλλη πλευρά, τα δίποδα μου θα έχουν αρκετό χρόνο για μια σωστή έλξη. Αυτή τη στιγμή ξεπακετάρουν τα σακίδια τους κάτω από ένα μικρό καταφύγιο για να φάνε. Δεν με ενδιαφέρει το φαγητό, προτιμώ να εξερευνώ το περιβάλλον. Υπάρχει ένα μεγάλο κτίριο με αγροκτήματα δίπλα του. Μυρίζω πρόβατα, κατσίκες και αγελάδες. Προσοχή! Θαυμάζω έναν περίεργο σκύλο. Αν και δεν φαίνεται, προτιμώ να αποσυρθώ πίσω στην οικογένειά μου. Ο κύριος κοιτάζει το γειτονικό κιόσκι, που κατά τη γνώμη του είναι ιδανικό για ύπνο. Σίγουρα δεν θέλει να φτιάξει σκηνή, αυτό είναι ξεκάθαρο για μένα. Πριν το καταλάβουμε, πρόκειται να δει τον ιδιοκτήτη της γης για να μάθει αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το καταφύγιό του. Είμαι στα τακούνια του τουλάχιστον μέχρι τον φράχτη. Αμέσως, χαρούμενος μας πληροφορεί ότι έχουμε κατασκηνώσει ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο και μπορούμε να κοιμηθούμε μέσα. Λοιπόν, στο χέρι μου. Δεν το εννοούν! Άλλωστε δεν θα με άφηναν ήσυχο! Ευτυχώς δεν έχω άδικο και μετά από μια σύντομη συζήτηση αποφασίζεται. Ένα κιόσκι είναι αρκετό για μια διανυκτέρευση. Όχι ακόμα, νομίζω. Είναι δωρεάν και δεν χρειάζεται να πάω στο λεβητοστάσιο, ή όπου ήθελαν να με σπρώξουν!
«Δεν είμαστε σε ένα ταξίδι για να κοιμηθούμε σε ένα πολυτελές δωμάτιο», ψιθυρίζει η κυρία πίσω από το αυτί μου για να ξεκαθαρίσει σε όλους ότι έχω προτεραιότητα από την άνεσή της. Καθώς μεταφέρουμε τα μη συσκευασμένα προϊόντα στο δεύτερο καταφύγιο, ο γκρίζος ουρανός σκοτεινιάζει, παρόλο που είναι μόλις απόγευμα. Υπάρχει υγρασία στον αέρα. Η γιαγιά Τζάνα δεν θέλει να μπει κάτω από το κιόσκι, θα προτιμούσε σκηνή, αλλά υπερψηφίστηκε.
«Δεν μου αρέσει ο καιρός, προτιμώ να αρχίσω να ετοιμάζω βαλίτσες», προτείνει.
"Για ποιο λόγο? Θα κρυφτούμε όμορφα εδώ. Μην αφήσετε να βρέξει, είναι αρκετά μεγάλο εδώ για να μην βραχούμε», αντιτίθεται ο παππούς Laď, ενώ μελετά το σύννεφο που δαγκώνει στην κορυφογραμμή του βουνού.
«Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο σύννεφο», λέει ο κύριος, μετακινώντας μέρη του εξοπλισμού μας κάτω από την οροφή.
«Ναι, είναι περίεργο να έρχεται από κάτω», συμφωνούν οι υπόλοιποι της παρέας.
«Είμαστε ακόμα τόσο όμορφα κρυμμένοι», επαινεί η Laďa τον εαυτό της. Αντίθετα, η Jana επιμένει να μετακινηθούν και να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα.
Το λευκό σύννεφο μπήκε πιο γρήγορα από ό,τι περίμενε κανείς. Ίσως εκτός από εμένα, σε ένα δυσοίωνο προαίσθημα, σκύβω κάτω από το τραπέζι, στο οποίο μαζεύονται σταδιακά όλοι οι άλλοι σε μια προσπάθεια να κρυφτούν από τις γιγάντιες σταγόνες νερού. Σιγά σιγά γίνεται σαφές ότι αυτή η κατοικία δεν θα μας καλωσορίσει για το βράδυ. Ο κύριος λοιπόν ξεκινά εκτός εποχής για να βρει άλλες επιλογές διαμονής εκτός από το ξενοδοχείο, όπου δεν μου επιτρέπεται. Οι άλλοι τον λυπούνται, αλλά δεν ξέρουν ακόμα ότι θα γίνει το πιο στεγνό μέλος της αποστολής. Η βροχή είναι ανελέητη και σιγά σιγά καταλαμβάνει όλο και περισσότερο το καταφύγιό μας. Κοιτάζω την κυρία που είναι στριμωγμένη πίσω από ένα ξύλινο παγκάκι. Η Babi Jana μάταια αποθηκεύει τις αποσκευές της για να κρατήσει τουλάχιστον μερικά πράγματα στεγνά και η Laďa κάνει ακροβατικά καθώς κρέμεται από τη δοκό της οροφής σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από την υγρασία. Η καταιγίδα έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της και το κιόσκι θυμίζει wapka, που κάνει τη δουλειά του τέλεια και με αρχοντιά. Η βροχή μας μαστιγώνει από κάτω προς τα πάνω και δεν αφήνει στεγνά μαλλιά ούτε στον Laď, που έχει το κεφάλι του ακριβώς δίπλα στο ταβάνι.
Το πρώτο σημάδι μιας υποχωρούσας κήλης είναι η ορατότητα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν μας βρέχει ακόμα, γιατί είμαστε μούσκεμα μέχρι το δέρμα, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να πούμε για έναν σκύλο. Από την άλλη, βλέπουμε έναν κύριο να σκύβει κάτω από την οροφή του ξενοδοχείου. Το χαμογελαστό πρόσωπο αποκαλύπτει ότι γλίτωσε το ντους.
«Μην χαίρεσαι πολύ, έχεις πράγματα κι εδώ!» του φωνάζει η κυρία καθώς φεύγει από το δυσλειτουργικό της καταφύγιο.
Τελικά, όλα είναι πραγματικά υγρά, από φαγητό μέχρι υπνόσακους, και αυτό μόνο επειδή τα πράγματα δεν βρίσκονταν με ασφάλεια σε πλαστικές σακούλες και σε σακίδια με επένδυση. Ο κύριος «ξενοδόχος» μπορούσε να καυχηθεί πόσο εύκολα πήρε νέους επισκέπτες και δεν είχα άλλη επιλογή από το να αντέξω τη νύχτα στο λεβητοστάσιο. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο κύριος ήταν πολύ ευγενικός και, εκτός από τη λογική τιμή για το δίποδο, μου κανόνισε και μια κουβέρτα. Αλλά μην ανησυχείτε, στις δύο μέρες που θα περάσουμε εδώ, θα αλλάξω εντελώς την άποψη των κατοίκων της περιοχής για τα σκυλιά. Χα! ;-)
Komentáře
Προσθήκη νέου σχολίου