Caravan van Frankrijk naar de Oostenrijkse Alpen - de weg naar huis

Dinsdag  - er is een tocht langs de kust richting het oosten (eigenlijk al richting huis) Ondanks dat we na de teleurstelling van vorig jaar over de herstelde gerdarmerie zeiden nooit meer, worden we toch weer naar Saint Tropez getrokken. We passeren een enorm zigeunerkamp, ​​waarvan er veel zijn in Frankrijk, en parkeren bij de haven. De charme van het station van de gendarmerie na ombouw tot museum is er nog steeds, maar we zullen onze traditionele pizza ernaast niet missen. Helaas is er voor het museum in plaats van een steegje vol platanen alleen een verwarmd gedeelte geplaveid met marmer en een kraampje met Frans bier op fles. Onderweg nog een duik in zee en weer een kamp aan de kust, dit keer bij Saint Maxime. Hier ontdekken we na het uitpakken dat onze buren zoals gewoonlijk weer Tsjechen zijn. Een avond zitten met wijn veranderde onze plannen voor de volgende reis. Elke keer rijden we rond Genua naar de Brenner en nemen onderweg een bad op een camping aan het Lago di Garda, maar dit jaar gaan we volgens het advies een nieuwe route door Livigno proberen.

Woensdag - we beginnen de ochtend met een duik in de zee voor het ontbijt en de laatste duik van het jaar in de zee net buiten Nice met uitzicht op de stad. Daarna gaan we verder rond Genua naar het noorden naar Milaan naar het Comomeer en eindigen niet ver van de stad Lecco. Hier wacht ons nog een cultuurschok - lokaal Camping aan het Comomeer doet denken aan een Tsjechische tuinkolonie uit de jaren vijftig. Oude en soms zelfs vervallen hutten en onbeweeglijke caravans, gehavend door vuil, meer een sloppenwijk dan een camping. Helaas is het al laat en hebben we al betaald, dus we blijven tot de ochtend. Uiteindelijk hadden we geluk, we ontdekten compleet nieuwe douches en toiletten om de hoek, die bij onze ligplaats waren ten einde raad.

Donderdag - ontbijten en snel op pad. Hoera voor Livigno. We proberen te zwemmen in het Comomeer als vervanging voor Garda, maar we zitten aan de loefzijde en alleen een veel moediger persoon zou het water ingaan. Zelfs de watertemperatuur is het niet waard, Garda is Garda. We gaan om het meer heen en we zijn weer in de Alpen en weer in Zwitserland. We klimmen naar de Maloja pas, waar we een hapje eten met een perfect uitzicht en dalen af ​​naar Saint Moritz, waar we vorige week al van genoten hebben. Deze keer slaan we na de stad de andere kant op (naar rechts) en rijden langs de Bernina Express naar de andere kant richting Pontresina. We stoppen bij het uitzicht op de gletsjer en gaan verder langs de sporen. Soms kijken we ook naar de trein. Bij de Passo del Bernino missen we bijna de afslag naar links en dankzij het ontbreken van een aanhanger kunnen we afdalen naar Livigno. Het kan ons hier niet verbazen, we bevinden ons in een belastingvrije zone en de prijs van diesel is de helft van de prijs in Zwitserland, dat we een paar kilometer geleden onbewust hebben verlaten.

Er zijn hier ongeveer 10 tankstations, maar de prijs is overal hetzelfde - zou het een kartelafspraak kunnen zijn? We tanken, kopen alcohol (het Tsjechische Becherovka is hier een derde goedkoper dan hier) en rijden verder langs het Lago di Livigno. Aan de dijk wacht ons een neergelaten slagboom, en aangezien de grens tussen Italië en Zwitserland hier nog steeds met elkaar verweven is, halen we onze paspoorten tevoorschijn. De dame met de kap lachte en legde ons uit dat ze geen douanebeambte was, maar een tolontvanger voor het passeren van de tunnel. Twintig Es een wonder, maar het had veel erger kunnen zijn - kort na het tolhuisje gaan we de tunnel in. Het is smal voor één auto, 3,5 km lang en toch best wel een steile heuvel. Janinka zegt: "Waar gaan ze heen in de tegenovergestelde richting als hier maar één auto past?" "Bij de zijbuis. Ik zou hier niet iets willen tegenkomen en terug de heuvel op" antwoord ik lachend. Ik zweette op weg naar buiten - het was maar één buis en gelukkig waren die tegen ons rood. Ik had niet eens door dat we bovenaan op groen liepen. We zijn weer in Zwitserland, we rijden gewoon via de bekende route naar Oostenrijk, we passeren Landeck met een leuke camping en we komen aan in Grainau, Duitsland. De camping is best handig, we zijn eraan gewend geraakt dat grind vanwege de sneeuw praktischer is in bergresorts. Hier vonden we een restaurant met Sloveense bediening, dus het eten wordt op bestelling gemaakt, want we kunnen het prima met elkaar vinden. We gaan vroeg naar bed want morgenochtend hebben we een tocht naar de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland.

Vrijdag - we hebben wat moeite om bij de kabelbaan te komen. Het is hier slecht aangegeven.
Uiteindelijk komen we aan op de parkeerplaats, waar de bediende ons laat weten dat hij ons binnen kan laten, maar dat de kabelbaan defect is.
Het is jammer, want de lucht is absoluut helder en we kunnen niet opstaan.

We haasten ons naar huis, we stoppen alleen bij het kuuroord Bad Tolz, waar we per ongeluk op zoek waren naar een kasteel, en aangezien er nooit genoeg geschiedenis is, stoppen we bij Přímda. Tegen de avond komen we thuis.

Een paar observaties van de reis:

• Frankrijk is een land met duizenden rotondes en miljoenen remstroken.
• Misschien wel elk groter dorp in de Frankrijk heeft een camping.
• In 99% van de toiletten zijn er geen borden - je zit op porselein en je kunt eraan wennen. Maar ik keek er nog steeds naar uit om naar huis te gaan naar "de mijne".
• 90% van de campingklanten in juni zijn gepensioneerden, zelfs in tenten. Oh, en de meesten roken.
• Campingprijzen in juni zijn redelijk (we betaalden tussen de 6-27 euro per nacht), maar in juli schieten ze omhoog en in augustus nog hoger.