Ons camperpakket ging deze keer naar Azië. Om precies te zijn, pas aan het begin van haar reis naar Turkije. Om te beginnen wil ik erop wijzen dat de optiek van mijn telefoon troebel is geworden en dat alle foto's een beetje stoffig zijn. Ik ging alleen op reis met de kinderen, op het eerste deel van de reis werden we vergezeld door mijn zus met haar zoon en onze moeder, een reiziger die een paar jaar geleden met ons in Bulgarije was geweest. Afgelopen herfst liepen we rond in het Tokaj-gebied en konden vanwege het weer niet op de zipline komen. We hebben besloten om het nu op weg naar Hongarije te nemen. Brugfout. Zipka rijdt wel, maar mijn kinderen zijn net spinnen en zullen waarschijnlijk pas op hun achttiende aan de gewichtslimiet voldoen. Met een lange neus zijn we weer vertrokken, al hebben we in ieder geval genoten van de bovka, die dochter Elizabet ook voor het eerst afmaakte. Ze is de dochter van haar vader, dus piepte ze van vreugde en riep "sneller". :)
's Avonds kwamen we naar het populaire Tiszameer en brachten hier een week door op het strand. Elizabeth was die week jarig, dus genoot ze eerst van het feest met haar familie en daarna met de leden van het camperpakket. Op een dag gingen we naar een meer vol waterlelies en we baadden hier nadat we het bloed van de muggen hadden verzameld, die hier deze keer uitzonderlijk weinig voorkomen... nou ja, ik weet het niet, genoeg voor mij. Mijn moeder en haar bemanning vertrokken op vrijdag, en twee auto's uit de Behaj- en Garzonka-roedel (later omgedoopt tot Mrazák) kwamen ons op zaterdag opzoeken.
Overige dagen met campers - project 740 Km
Na een dag aan het meer, waar de kinderen zich uitleefden op de springkastelen op het water, vertrokken we richting het Servische Zobnatičko-meer. We vermeden de oversteek via Rozske door de boog en passeerden de oversteek van Tampa. We vonden een prachtig plekje onder de bomen bij het openbare strand met steigers aan het meer, waar het tot drie uur 's ochtends gezellig was. Ik verloor mijn horloge toen ik de volwassenen van de pier probeerde te gooien, maar de kinderen werden naar hartenlust gek. De bemanning van Leštěnka vertrok iets later dan gepland naar ons. We besloten door te gaan naar de bodem van Servië. Hier parkeerden we uiteindelijk bij het voetbalveld, waar we gezelschap kregen van Slowaken van Martin, die ook in dit verlaten dorp de nacht doorbrachten. De kinderen speelden voetbal en achtervolgden met zaklampen. Het uitzicht op de kloof onder ons was prachtig en 's morgens arriveerde een andere bemanning achter ons. Het peloton kampeerders was compleet. 
Nog eens 320 km werd gereden door bewoners
'S Morgens wilden we baden in de rivier, maar de toegang daartoe was niet mogelijk, dus haalden we drinkwater uit de bron en vertrokken naar Bulgarije via de oude weg door de kloof. Aan de Servisch-Bulgaarse grens gingen de bemanningen, behalve de onze, door het vagevuur, omdat ze 41 graden hadden in de auto's in het konvooi zonder airconditioning. We zijn erin geslaagd de colonne een beetje te omzeilen en in te korten, maar toch hebben we hier drie uur doorgebracht. De verhuizing naar de zee kostte ons meer tijd dan we oorspronkelijk hadden gepland, omdat onze huurder "Maco", die vanuit Albanië voor problemen was teruggekeerd, ons onderweg afwisselend tegenkwam. De machine vertelde zichzelf dat hij alleen op bepaalde snelheden zou rijden en Behaj vervloekte hem, wiens uitlaat eraf viel in Sofia... :-)) Een gespecialiseerde uitlaatreparatiedienst werd in ons gezicht gesloten. De uitlaat is naar de drager op de achterdeur gegaan, wij gaan tenslotte naar Turkije, daar gaat iemand hem voor ons repareren. We wilden overnachten aan het prachtige meer Iskar. Helaas lijkt het hier op de oude tak van de Donau. Alles is omheind en in het prachtige resort Kamelot met het enige strand aan het meer lieten ze ons niet slapen tenzij we hotelgasten waren. Dus 's nachts trokken we langs kronkelige wegen naar Batak Lake. 
Volgende dag - 265 km afgelegd
Hier sliepen meerdere campers en caravans, maar het bleken vissers te zijn. We waren moe van de vorige dag, dus ondanks de slechte toegang tot het water door de modder, zijn we de hele dag op deze plek gebleven. Monika Elizabetce vlechtte prachtige vlechten. De schaduw hebben we gemaakt met nieuwe zeilen die we in China hebben besteld en die hebben zich bewezen. Er waren geen bomen en de meisjes letten niet op de hete zon en raakten verbrand. :-) Het was overdag een ondraaglijke 38 graden. Behalve ons Mac-busje hebben de andere bemanningen geen airconditioning in hun auto's. Dus planden we de volgende stap voor de avond, ook om mogelijke konvooien aan de Bulgaars-Turkse grens te vermijden. Er waren geen kolommen, maar we haalden andere zwarte Petra's eruit. :-) Ik maakte me zorgen over de vragen aan de grens omdat ik alleen reis met de kinderen zonder hun moeder, maar gedurende de hele reis stopte er maar één douanebeambte. Tijdens de inspectie vroeg de douanebeambte mij naar de elektronica in de auto en het kwam niet bij hem op dat ik geen tv en elektrische sigaretten in de auto had. Ik vergat hem te vertellen dat ik een drone had en toen ik de doos op de achterdeur moest openen, waar de kapmes en de drone naar hem staarden, verstijfde ik na de ervaring in Zwitserland. 
Toen belandde ik bijna in de bas voor een telescopisch stokje. Gelukkig voor mij was hij geïnteresseerd in de wegwerpgrills en aangezien die niet elektronisch waren, liet hij ons door. Niemand geeft om de kapmes in Turkije. :-)) Camper "Běhej" met de uitlaat op de achterdeurdrager moest om onbekende redenen geröntgend worden, gelukkig vonden ze niets waar ze last van hadden. Het appartement "Mrazák" was slechter af. Ado's paspoort is in november verlopen en dat is niet genoeg. € 100 voor het visum loste het op, maar hij moet Turkije binnen 14 dagen verlaten. Het busje "Leštěnka" overleefde het ergste. Ivan vergat de komende groene kaart uit te printen, en voordat we deze 's nachts via de verzekeringsmaatschappij konden krijgen, zweetten we behoorlijk. Net buiten de grens kregen we een datakaart waarmee we konden internetten voor €46/10GB. We sliepen in een verlaten park in de stad Edirne, waar een troep lokale honden de hele nacht over ons waakte. 
De karavaan legde nog eens 180 km af
Onderweg weigerde de camper van Behaj de koelventilator uit te zetten. We hebben 's ochtends geprobeerd de verbinding te verbreken, maar dat ging ons vermogen te boven. Het eerste doel is om een dienst te vinden waar we de uitlaat kunnen lassen en de ventilator kunnen repareren. In Turkije zijn er, net als op de hele Balkan, gebieden waar de diensten samenkomen. De laatste keer dat ik het gebruikte was vorig jaar in Albanië. In Edirne vonden we precies zo'n gebied ook en de monteurs gaven ons wat lekkers, trakteerden ons op thee en repareerden Behaj voor belachelijk geld vergeleken met wat we thuis zouden hebben betaald. Het is jammer dat ik niet meer tijd had om ook een Mac klaar te krijgen. Voor mij zou het langer duren en ik moest de kinderen terugbrengen, ook al heb ik twee maanden vakantie. Maco en Leštěnka gingen naar de zee om een plek te zoeken om de nacht door te brengen, en Běh en Mrazák kwamen ons 's avonds opzoeken. We hadden een mooi plekje onder de bomen gezien, helaas lag het op een klif waar we niet het water in konden. We parkeerden uiteindelijk direct aan het strand waar andere kampeerders stonden, hoewel dat in deze hitte zonder bomen geen overwinning was. Wij hebben ook zeilen. 'S Avonds muggenaanvallen vanuit de nabijgelegen rivier. Hmm, ik had het hier toch iets anders voorgesteld, al waren we wel blij dat we eindelijk aan zee waren.
12e dag - woningen voor nog eens 150 km
Zee met geleidelijke toegang. Het water is zo warm als thee en buiten in de schaduw 42 graden. Wij hebben hier de hele dag doorgebracht. Wederom een avondtransfer vanwege de temperaturen naar de plek bij de vuurtoren nadat we er niet in waren geslaagd het strand te bereiken waar we naar op zoek waren vanwege de ondergrondse weg. Er stond al iemand op een mooie plek en er was geen ruimte meer. Dus keerden we terug naar het strand en parkeerden vijf meter van de strandstoelen.
13e dag - 50 km afgelegd
In de ochtend een prachtig ontwaken direct aan zee, helder water. We namen een bad, maar besloten hier niet te blijven. We wilden een mooie afgelegen plek vinden waar we alleen zouden zijn. Op de kaart vonden we secundaire paden naar de zee. Als je naar Turkije gaat, moet je één ding weten. De zijwegen zijn allemaal grind, erg stoffig en vaak extreem steil. Onze auto's zijn vechters, maar op sommige plekken zou zelfs mijn oude Micina zweten, laat staan onze twee voorronden en twee toegiften. Maco heeft een steile heuvel beklommen en het is jammer dat ik er geen foto of video van heb. Uiteindelijk kwamen we op een plek waar we elkaar niet konden ontmoeten, maar vanaf de andere kant liep er een asfaltweg. We hebben dus ongeveer 20 km rondgelopen, ook al waren we hemelsbreed maar zo'n 30 meter van het mooie strand verwijderd. Na het parkeren besloten we de auto’s onder de boom te zetten. De grond leek mij niet stevig genoeg, dus zei ik dat alleen ik daar eerst naar binnen zou gaan, zodat iemand me eruit zou moeten trekken als ik daar bleef. Goede intuïtie. Ik verbleef daar. We hebben mijn camper "Mac" een uurtje in de hete zon uitgegraven en met twee auto's weggesleept. Natuurlijk hebben we het allemaal bezweet gemaakt met verbrande knieën door het hete zand. De kracht van de roedel is ontembaar. 
Dag 14 - de kampeerders reden nog eens 83 km
Na een hele dag op het strand trokken we 's avonds langs de brug over de Dardanellen naar een mooi strand vol met mensen die geleidelijk vertrokken en we waren blij dat we eindelijk een plekje onder de bomen hadden. We keken er naar uit om 's ochtends te gaan zwemmen en zaten tot laat in de avond bij de jongens bij de auto's. Om één uur 's nachts kwam de politie zeggen dat we hier niet kunnen slapen en dat we 15 minuten de tijd hebben om in te pakken en te vertrekken. Toen we hen vroegen om ons advies te geven over waar we in de buurt konden slapen, stuurden ze ons naar het centrum van een nabijgelegen stad zodat we daar konden slapen. De politieagent die ons de plaats op de kaart liet zien, zag eruit alsof hij de kaart voor het eerst in zijn leven zag, en toen hij erop inzoomde op zijn telefoon, liet hij zichzelf steeds verder op de grond zakken, zodat hij na een tijdje waren we bijna op de grond. :-))) Dus gingen we eerst naar de camping die we op de kaart vonden. Hier vertelden ze ons dat het kamp hier is, maar ze zullen ons alleen in de ochtend onderbrengen en we kunnen niet slapen voor het kamp omdat het een beschermd gebied is. Dus vonden we een plek in de stad die gemarkeerd was met een bordje "camper". Het was drie uur in de ochtend en de gastheren zaten in de naastgelegen bar. We gingen vragen of we hier mochten slapen. Er wordt gezegd dat kampeerders daar meestal parkeren. Oké, laten we een biertje drinken. Antwoord. Kies daar uit de koelkast. Hoeveel kost het? Hij weet het niet, het is de bar van zijn vriend en hij is er momenteel niet. Houd ongeveer € 1 over voor een biertje...
15e dag - 63 Km afgelegd
Nadat we de stad 's ochtends waren doorkruist, zagen we de plaats waar de politie ons naartoe had gestuurd. Hmmm, het was aan de andere kant van wat ze ons op de kaart lieten zien, aan zee en met bomen. Je vindt het op de kaart. Laat maar zitten. We verhuisden naar de nabijgelegen haven en met de auto in ongeveer. Voor 10,- € staken we de Dardanellen over naar de stad Canakkale. In de haven hebben we met B. Pitt een foto gemaakt bij het Trojaanse paard uit de film, en de kinderen speelden in het park onder de bomen in de schaduw. Onze zoektocht naar een leuk privéstrand was nog steeds niet succesvol. Onderweg vonden we weer een sluiproute, waar we al snel vastliepen en elkaar uitschelden omdat we de auto's een tijdje eerder in de wasstraat hadden gewassen. Onnodig.:-/ Uiteindelijk zijn we vanwege de hoge temperaturen voor anker gegaan vlakbij de weg waarvandaan toegang tot het strand alleen mogelijk was met behulp van het touw dat Mišo uit de auto spande. Een oudere Turk sprak ons aan op het strand en adviseerde ons een leuke plek waar we voor kinderen beter toegang zouden hebben. Toevallig had ik deze plaats ook op de kaart gemarkeerd. We hebben hier tot de avond in de warme zee gewacht en daarna voor een paar euro heel lekker gegeten in een plaatselijk restaurant. Vervolgens reden we nog 20 km over onverharde wegen en aan het einde wachtte een camping op ons direct aan zee onder de bomen. Alles geweldig, prijs € 17 per nacht, alleen avondmuggen verpestten de hele indruk. Uiteindelijk zijn we hier vier dagen gebleven. Zee langzaam en uiteindelijk verfrissende temperatuur en kristalhelder. De eigenaren zijn erg vriendelijk, ze hebben elke avond de bomen tegen de muggen gespoten, helaas hielp het niet veel. Niet ver van de camping ligt het zogenaamde graf van Achilles, dus daar zijn we in de hitte even gaan kijken. Er is daar niets, alleen een steen en een gat in de grond. Leonardo en ik speelden volleybal bij zonsondergang. Het was geweldig hier. 
19. dag - Campers legden 310 km af
We brachten de volgende dagen door op een prachtig strand met gratis parasols en ligbedden op een zogenaamd leeg strand speciaal voor ons. Op de eerste dag waren er ook golven en waren er speedboten. Grote fout om daar niet heen te gaan om het te vragen. Er was een Bulgaar die daar een catteryschool heeft en ik mocht een ritje maken. De volgende dagen viel de wind toch weg. Na vier dagen besloten we om niet verder af te dalen omdat de temperaturen hier al ondraaglijk waren. Omdat ik bijna geen tijd meer had, spraken we af om het eiland Thassos te verkennen. De veerboot zou niet te duur moeten zijn en we zijn eigenlijk op weg naar Sitonia en ik ga naar huis. Onderweg hebben we ook Troy bezocht, maar hier sluiten ze in rap tempo of om 19 uur. De baby's wilden de Turkse markten meemaken, dus stopten we in het centrum van Canakkale, maar tegen 00 uur was alles al gesloten, wat een enorme teleurstelling was. Het is vreemd dat er in Turkije 's nachts geen leven is, zoals in andere kustlanden. We gingen verder over de enorme Dardanellenbrug richting de grens tussen Turkije en Griekenland, waar de douane vroeg of ik zo braaf was om alleen te zijn met de kinderen. Ze was best knap, dus als ze geïnteresseerd was, had ze het mij rechtstreeks moeten vragen... :) We zijn niet helemaal bij de veerboot gekomen en hebben op een mooie parkeerplaats aan zee geparkeerd. 
20e dag - 120 Km afgelegd
In de ochtend vertelde de politieagente ons dat we in Griekenland niet zo kunnen kamperen. We merkten dat er mensen naast ons in een auto sliepen en dat er onder een boom een tent was opgezet. Zij dat het oké is, dat het verboden is om in auto's te slapen zoals wij. OK. Wij gaan vaak naar Griekenland en zijn dit nog niet tegengekomen, ik hoop dat dit niet snel weer zal gebeuren. We verhuisden naar de haven van Keramoti, waar we vrijwel continu aan boord van de veerboot gingen en voor 40,-€ per bemanning in een uur in Thassos waren. Er waren golven op zee en we werden behoorlijk heen en weer geslingerd. Na de landing gingen we naar het dichtstbijzijnde strand Marble Beach, welke kant op? Stoffig en kapot. Het strand is een parasol met een bar, turquoise zee, wit zand en golven. Gewoon kitscherige Griekse schoonheid. Ook de kinderen juichten van geluk. We hadden onze auto's onder de bomen staan, maar nadat we aan de bar hadden gevraagd of we hier konden slapen, kregen we te horen dat dat helaas niet het geval was. Er wordt gezegd dat vanwege de branden die momenteel op Rhodos plaatsvinden, de regels voor kamperen worden aangescherpt. Dus 's avonds verhuisden we naar het strand van Paradis, waar de brandweerlieden hun post boven het strand hadden, en ze zeiden niets tegen ons over wild slapen. 
21e dag - 30,- Km afgelegd
Zoals we ontdekten, is een deel van dit strand FKK, zo geweldig en er waren fantastische golven waarop we allemaal genoten hebben en Leonard reed zelfs een paar golven op zijn bodyboard. De volgende ochtend kreeg ik een onaangename verrassing in de vorm van een lekke band. Ik heb een defecte reparatieset bij me, maar ik heb geen kapotte elektronenset. De brandweer vroeg ons of het mogelijk was om het op het eiland te repareren, maar helaas alleen op het vasteland. Koel. Op weg naar huis moet ik liever vertrekken omdat het een groot risico is om een tocht van 1400 km in een reservaat te maken, of ik ga alleen met de kinderen naar huis. De rest van het peloton blijft hier nog. Nou, dit wacht op mij over twee dagen. Nu wilden we nog de Giola-lagune zien, het oog van de zee in de rots. Onderweg er naartoe zagen we het mooie Livadi strand, waar de Duitse vrouw in de camper ons vertelde dat ze het hele eiland had rondgereisd, maar dit is de beste plek. Oké, we kijken 's avonds naar de Sea Eye en als we daar niet kunnen slapen, komen we hier terug. Het oog is eigenlijk een drie meter diepe poel in de rots waarin je vanaf verschillende niveaus van de rots kunt springen. We sprongen er allemaal in, inclusief Elizabet, die tijdens dit verblijf al een beetje leerde zwemmen. Het was niet mogelijk om hier te slapen, dus keerden we terug naar het strand van Livadi en gingen 's avonds bij de auto's zitten. De volgende dag hebben we een tweedaagse reis naar huis.
Dag 22 - reis naar huis - 985 Km
Na drie mooie weken was het tijd om terug te keren. Na het ontbijt namen we een bad, namen afscheid van de rest van de roedel en begonnen aan onze reis naar huis. Op de veerboot voerden de kinderen de meeuwen uit hun hand en genoten ervan, zelfs als de duivel in hun hand zat. Aan land stopte ik bij een tankstation dat ik op weg naar de veerboot zag. De monteur legde mij uit dat ze dat niet doen, maar dat ze de band er wel af kunnen halen en naar een nabijgelegen dorp kunnen brengen waar iemand het doet. Het zal ongeveer duren. een uur. Leuk, dat had ik niet verwacht. In anderhalf uur was het allemaal klaar en was Medvídek aangekleed. Alles voor €70. Ik was blij en vertrok richting Bulgarije omdat we de Bulgaarse snelweg hadden gekocht en ik ga besparen op de tol in Griekenland en Macedonië. Zelfs na 50 km kreeg ik het gevoel dat ik op de een of andere manier door de voorkant van de auto werd gereden, maar ik bevond me op plaatsen waar het niet veilig was om te stoppen. Ik stopte op de eerst mogelijke plaats en kreeg een lekke band aan de voorband en, wat nog erger was, door het rijden op een lekke band was de zijkant van de band plat. Nou, niets, als het geen andere schijf is, repareer ik hem.... Ik repareer hem niet, de schroeven zitten zo strak dat ik ze niet los kan krijgen. Ik moet naar een benzinestation. Ik pompte de band op met de compressor die ik altijd bij me heb en ging verder. In een klein dorpje vond ik een armoedig tankstation met het bordje "pneu servis" en "Taxi". Deze eigenaar, die meteen naar mij toe kwam toen hij de zachte band zag, is waarschijnlijk de meester van alles in dit dorp. Zelfs met behulp van een lange oven hadden we wat werk om de schroeven los te krijgen. Het repareren van de lekke band was geen probleem, het probleem zit in de zijkant van de band. Nou, ik zal proberen er voorzichtig mee om te gaan en als hij barst vervang ik de reserve, de schroeven zitten al los. Ik reed nog geen 20 km en terwijl ik op het hete asfalt op de kruising stond, blies de band. Precies op het kruispunt schakelde ik over naar de reserve en, in de hoop dat ik geen nieuwe lekke band zou krijgen, vertrok ik richting huis. Het was zaterdagavond en ik kan pas maandag ergens een nieuwe band kopen. Ik trok zo hard als ik kon en de kinderen hielpen mij geweldig. We haalden herinneringen op aan onze vakantie op de Balkan, toen we nog in de vierde klas zaten, toen we in het Rila-klooster waren, waar we nu net zo veel doorbrachten als in het Pirin National Park. Leonard maakte onderweg fantastische hamburgers voor ons klaar en samen speelden en zongen we de Slowaakse bietenscène. Zonder noemenswaardige vertraging de Grieks-Bulgaarse grens en ook de Bulgaars-Servische grens, waar we onderweg drie uur doorbrachten. 'S Nachts, toen de kinderen al sliepen, trok ik hem helemaal naar de Servisch-Hongaarse grens, maar zelfs om één uur 's nachts was er een konvooi. Ik had er genoeg van en dacht dat we voor de grens zouden slapen en deze morgenochtend zouden oversteken.
Problemen aan de Hongaarse grens
'S Morgens werd ik om 5 uur wakker en de oversteek vanaf de Servische kant was leeg. Koel. Bij de grens bekeek de douanebeambte vluchtig de paspoorten en liet ons verder gaan. Ik zeg tegen mezelf: heerlijk voor de lunch, we zijn in vrede thuis. Hmmm. Aan Hongaarse kant waren de douanebeambten het er waarschijnlijk mee eens dat ze zouden testen hoeveel mensen konden verdragen. Er stonden acht auto's voor ons en we hebben hier twee uur doorgebracht. Laat elk ca. 00 minuten Ze deden niets, zaten en rookten. Ze lieten je de motor uitzetten en wachten. De Slowaken die naar het zuiden gingen, vroegen ons wat er aan de Servische kant gebeurde, omdat ze daar al zes uur stonden. Ik zeg dat ze ons meteen op het Servisch hebben laten overstappen. Hij vertelde me dat de Hongaren ze meteen hebben laten passeren... Mooi, iemand hier regelt hun rekeningen en de mensen betalen er weer voor. Het maakt me misselijk hoe gewone mensen die douanebeambten zijn, in zulke smerigheid worden meegesleurd. Laat maar zitten. Vanaf de grens verliep de weg de hele weg naar huis soepel, geen enkele andere band was lek en Medvídek reed ons helemaal naar huis in goede gezondheid. Wij kijken nu al uit naar het volgende avontuur...
TIPS VOOR UITJES EN ACCOMMODATIE IN DE OMGEVING
Kamperen in Turkije & Last Minute
Camper door Polen-Tsjechië-Slowakije
Reacties
Reactie toevoegen